"อืม...จบเล่ม 2 "ไลฟ์เลื่อนหน้าจอมือถือไปมา เขาอ่านนิยายซอมบี้อย่างตื่นเต้น ตัวเขาอดใจรอเล่มต่อไปแทบจะไม่ไหวแน่นอนเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่พิเศษอะไรมากมายที่เขานั่นตื่นเต้นเพราะเขาชอบอะไรเกี่ยวกับซอมบี้ไม่ว่าจะเป็น หนัง นิยาย หรือเกมตัวเขานั่นแทบจะไม่พลาดซักอย่างเลยก็ว่าได้

"ระบบที่มอบพลังให้พระเอกแบบนั่นเหรอดีจังเลยนะ ขี้โกงชะมัด"ดัชนั้นวาดฝันว่าตัวเองจะมีระบบแบบนั้นบ้าง

ไลฟ์นั้นมาอยู่โลกใบนี้ได้ 6 ปีแล้ว ตัวของไลฟ์เป็นนักผจญภัยไฮแรงค์ในระหว่างที่พวกเขากำลังพิชิตดันเจี้ยนแต่ในตอนที่ดันเจี้ยนกำลังจะพังทลายลงตัวเขากลับถูกดูดมารวมกับเจ้าของร่างในโลกใบนี้

"โลกใบนี้ช่างสงบสุขจริงนะ"ไลฟ์นั่งเรื่อยเปื่อยอยู่บนเก้าอี้ในขณะหานิยายเรื่องอื่นอ่านต่อ ตัวเขาไม่คิดจะหาวิธีกลับไปโลกเดิมแต่อย่างใดไม่ใช่เพราะโลกใบนี้สงบสุขแต่อย่างใด เพราะว่าถ้าตัวเขาอยู่ในโลกใบนี้เขาจะเป็นคนเดียวที่ใช้เวทมนตร์ได้ยังไงล่ะ ในโลกที่ทุกคนเป็นแค่คนธรรมดามีเพียงแค่เขาที่พิเศษมันคงน่าสนุกไม่ใช่น้อย

ในสมัยที่เขาเรียนเขาฉลาดและเกรดดีเสมอทำให้เป็นที่รักของผู้เป็นแม่ ตัวเขามีการรับรู้และการตอบสนองเป็นสิบเท่าจากมนุษย์ธรรมดา ตัวเขามีประสบการณ์จากการต่อสู้มามากมาย

แต่ในระหว่างที่เขากำลังยุ่งอยู่กับโทรศัพท์มือถือของเขาเสียงของโทรทัศน์ที่แม่เปิดทิ้งเอาไว้กลับดังขึ้นขั้นรายการบันเทิง

"ประกาศข่าวด่วน"เสียงของโทรทัศน์ที่ดังขึ้นจู่ๆกลับถูดขึ้นซ่าเข้าแทรจจนไม่สาทารถดูได้

"...ซ่า"

โทรทัศน์มันเป็นอะไรของมันหญิงไว้กลางคนผู้เป็นแม่ตบไปยังโทรทัศน์เป็นการใหญ่แต่คลื่นซ่ากับยังไม่หายไป

ไลฟ์ที่มองผู้เป็นแม่เคาะโทรทัศน์อยู่นั้นจู่ๆเขาเกิดรู้สึกไม่ได้เหมือนมีบางอย่างกำลังบอกเขาว่าวันอันแสนสุขของเขากำลังจะหายไป ไลฟ์รีบวิ่งไปเลื่อนผ้าผ่านหน้าต่างออกแต่สิ่งที่เขาเห็นนั่นทำให้เขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

"อุก..อุกกาบาต"เสียงของไลฟ์ตะกุกตะกักจนแม่ตะโกนบอกให้ไลฟ์เงียบไปเพราะเธอกำลังซ้อมโทรทัศน์อยู่

"ครืน"เพดานของบ้านสั่นสะเทือนจนผู้เป็นแม่หยุดเคาะโทรทัศน์และกวาดตาไปมองเพดาน

อุกกาบาตกำลังพุ่งลงเหมือนกับดาวตกพุ่งลงพื้นด้วยความเร็วสูงแม้จะถูกชั้นบรรยากาศเผาไหม้จนเล็กลงก็ตาม

ตูม!! เสียงระเบิดก็ดังขึ้น เสียงนั้นราวกับวันนี้เป็นวันสุดท้ายของโลกมันดังจนแก้วหูสั่นสะท้าน

"แม่หาที่จับไว้"ไลฟ์ตะโกนสุดเสียงก่อนในขณะที่บ้านสั่นสะเทือนอย่างรุ่นแรงทั้งๆที่เป็นตอนกลางแต่ถูกควันจากแรงระเบิดปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าจนดูเหมือนกลางคืนท้องฟ้านั้นคำรามอย่างบ้าคลั้งเป็นเวลานาน

“ไลฟ์ดูท้องฟ้าสิ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น”แม่รีบโทรไปยังสถานีตำรวจในทันทีเมื่อเธอตั้งสติได้แต่โทรศัพท์กับไม่มีสัญญาณแม้แต่น้อย

“แม่ แม่ดูนี่เร็ว"ไลฟ์ชี้ไปยังนอกหน้าต่าง