ตั้งแต่มัธยมต้นจวบจนตอนนี้เข้ามหาลัยปีหนึ่ง

ฉันไม่เคยเข้าใจคำแซวของเพื่อนสนิทที่บอกว่า 'พี่น้องท้องชนกัน'

จนกระทั่งเวลานี้ ที่ร่างสูงมีรอยสักนกอินทรีอยู่อกด้านซ้าย

กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนร่างเปลือยเปล่าของฉัน

ร่างกายส่วนหน้าเราแนบชิดสนิทกัน ตั้งแต่แผงอกลงไปยังส่วนล่างที่อ่อนไหว

"อ้ะ! อิมเจ็บ"

ฉันร้องประท้วงเมื่อคนบนร่างกระแทกส่วนแข็งขืนเข้ามาสุดแรง

"ครางชื่อฉันสิ แล้วจะทำเบาๆ"

ก็แค่คำปลอบใจสำหรับคนโง่อย่างฉันที่เชื่อเขา

"อ้ะ อื้อ ฮ..เฮียอินทร์"

"หึ! เธอนี่มันของตายของฉันจริงๆ อ่าส์"

ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่วัน กี่เดือน

ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยใยดีหรือปราณีฉันสักนิด สายตาคู่คมดุจพญาอินทรีย์จ้องแต่จะลงโทษฉันให้ตายทั้งเป็น

ด้วยคำพูดกรอกหูทุกวัน

"สถานะเธอแค่นางบำเรอ อย่าสะเออะมารักฉัน เพราะต่อให้เธอรักฉันให้ตายยังไง

แม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจเธอก็ไม่มีวันได้สัมผัสมัน!"