มันน่าแปลกนะคนเรามีหลายเรื่องที่เริ่มไม่เข้าใจตัวเอง ฉันพร่ำเพ้อถึงใครบางคนตั้งแต่เด็กจนเป็นสาวใครคนนั้นที่ไม่แม้แต่ชายตาแลคนอย่างฉัน แต่ฉันกลับสมัครใจที่จะแอบมองเขาอยู่ห่างๆ มีความหวังเงียบๆ แค่นั้นก็สุขใจจนสามารถอดทนมีชีวิตอยู่จนทุกวันนี้ได้

          รินระดาคือชื่อของฉันเอง ฉันอยู่ในบ้านหลังใหญ่ แต่ฉันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของคนในตระกูลนี้หรอกนะ ฉันเป็นเด็กกำพร้าที่คนในครอบครัวนี้รับมาอุปการะ เพื่อดันให้บุตรสาวคนเดียวของเขาดูดีมีระดับมากขึ้น สมัยนี้ ครอบครัวที่พยายามขยับฐานะจากคนพอมีพอกิน ไปอยู่ในอันดับที่คนมากหน้าถือตามักทำแบบนี้ และ ‘ครอบครัวกิจเจริญ’ คือครอบครัวที่พยายามจะถีบตัวเองแบบนั้นเลย

          คงเพราะ...ดีแลน หวัง ทายาทหวังสุดหล่อคนนั้น หลานชายคนเดียวของตระกูลใหญ่ ร่ำรวยระดับต้นๆ ของเศรษฐีเมืองไทย มาติดพันชนิตา บุตรสาวคนเดียวของครอบครัวกิจเจริญมั้ง

          ฉันเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ตอนอายุสิบสี่ ในฐานะบุตรสาวบุญธรรม แต่มีหน้าที่ประหนึ่งคนรับใช้ส่วนตัวของชนิตา ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้ฉันทนได้ ลำบากกว่านี้ฉันก็ผ่านมาหมดแล้ว แค่ทำงานบ้าน แต่ไม่ต้องแย่งอาหารกินกันตายกับคนอื่นๆ เหมือนที่บ้านเด็กกำพร้า สิวๆ มันไม่แค่นั้นสินะ ฉันคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้มีโอกาสเหนือพี่น้องคนอื่นที่ไหนได้ ฉันกลับรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็นเพราะอะไรนะเหรอ...

          ก็เพราะ...ฉันดันไปตกหลุมรัก ผู้ชายต้องห้ามเข้านะสิ