"เจ้าเป็นอย่างไรบ้างน้องสามยังเจ็บปวดตรงไหนรึไม่เดียวพี่จะไปตามพี่ใหญ่ที่ชายทะเลอยู่นี้นะ ส่วนอาโต่วเจ้าอยู่ดูเเลพี่สามของเจ้าให้ดี"

"ขอรับพี่รอง?" เด็กชายตัวน้อยรับคำอย่างหนักเเน่นก่อนจะหันมามองพี่สาวของเขาที่มีเหลือดออกบริเวณหัวเเละเหลือดยังไหลลงตามกรอบหน้าไม่หยุด

ก่อนหน้านี้เขากับพี่รองเเละพี่สามขึ้นเขาท้ายหมู่บ้านที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านหนักไปก็เก็บฟืนมาเตรียมไว้ในรฤดูหนาวที่ใกล้เข้ามาในขณะที่เด็กน้อยกำลังช่วยพี่ชายหมัดฟืนจู่ๆก็ได้ยินเสียงบางสิ่งกระเเทกกับโคนต้นไม้ เป็นพี่สามของเขา?นางหมดสติไปเเละพึ่งฟื้นขึ้นมา

"พะ พี่สาม" เพราะเห็นว่าพี่สาวของตนไม่พูดหรือตอบสนองอะไรทำเพียงเเค่มองอยู่อย่างนั้นบวกกับเหลือดที่หัวที่ไหลไม่หยุดทำให้มันดูน่ากลัวสำหรับเด็กน้อยที่อายุเพียง6ขวบเเต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเดินไปจับเเขนพี่สาวของตนก่อนจะออกเเรงเขย่าๆเเละเรียกอีกครั้ง

"พี่สาม! พี่สาม!"

เจียงซีที่พึ่งได้สติมาจากภาพความทรงจำของเจ้าของร่างคนก่อนเงยหน้ามองน้องชายของเจ้าของร่างคนก่อนก่อนจะเอ่ยชื่อเขาเบาๆ

"อู๋โต๋ว?" เด็กน้อยตรงหน้านางยิ้มทันที

"พี่สามท่านไม่เป็นไรใช้หรือไม่" เป็นเเน่จ้ะ!เป็นมากด้วยเจ้าของร่างหิวจนเป็นลมหัวกระเเทกเข้าโคนต้นไม้นางที่พึ่งเข้าร่างมาก็รับกรรมเจ็บไปตามระเบียบสิรอไร? ก็ได้เเค่คิดเท่านั่นไม่ได้พูดออกมาเพราะเลือกจะพูดให้เด็กน้อยสบายใจเเทน

"พี่ไม่เป็นไรหิวมากจนเป็นลมเท่านั้น!!" นางตอบอู๋โต่วกลับไม่คิดเช่นนั้น เป็นลมอะไรของพี่สามเล่าเห็นอยู่ชัดๆว่าหัวเเตก?