ฉันชื่อว่า ป๋ายป๋าย เด็กสาวเเสนสดใสเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยมาดๆ เเต่ชีวิตต้องมาจบ กับคำว่า บริษัทเรารับคนมาทำงานหรือรับเด็กมาฝึกงานกันเเน่ การที่คนที่ทำงานพูดเเบบนั้นมันช่างไร้สมองคิดจริงๆ ฉันคนนะไม่ใช่คอมพิวเตอร์ที่สามารถทำงานที่คุณสั่งได้ทุกอย่าง ฉันต้องรับเเรงกดดันเป็นอย่างมากจากที่ทำงาน เเต่ก็ต้องเพื่อเงินเดือนอันน้อยนิด กับชีวิตอันมืดมนต์ เข้าประเด็นเลยละกัน ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานที่เเสนทรมานฉันต้องลากสังขารกลับบ้าน ขณะทางกลับบ้านได้เจอ ยายขายเครื่องประดับนั่งอยู่ข้างทางอันเงียบเหงา ฉันเดินผ่านเเบบไม่สนใจ เเต่ตากับไปสะดุดกับเเหวนวงนึง ยายเเหวนวงนี้ขายยังไงคะ วงไหนลูก วงสีเเดงลายมังกรคะ ขอลองใส่ก่อนได้ไหมคะ ได้เลยลูก เหมือมันจะใหญ่เเต่ทำใส่นิ้วได้พอดี เอาวงนี้คะเท่าไรคะ 199. ลูก นี่คะ ไม่ต้องทอนนะคะ พอกลับถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำใส่ชุดนอนเเสนสบาย พอหัวถึงหมอนมันเหมือนกับหมอนดูดวิณญาณ สติค่อยๆเลือนหายพร้อมกับความมืดสนิท ชีวิตจริงๆของเจ้ากำลังเริ่มขึ้นจริงๆอีกไม่กี่นาทีนี้ต่างหากละเเม่สาวน้อย..