เมืองเมฆาสวรรค์

เด็กน้อยผู้หนึ่ง อายุราว 13 ปี เสื้อผ้าที่ขาดลุ่ย ผมที่กระเซิงปกปิดใบหน้า ขาที่ขาดข้างหนึ่ง เขาจึงต้องใช้ไม้ค้ำตัวเพื่อเดินไปข้างหน้าตามถนน เขาหยุดที่หน้าร้านขายเหล้าไร้นามแห่งหนึ่ง เถ้าแก่ร้านเหล้ามองที่เขาแล้วเอ่ยขึ้น

          “เจ้าขอทานน้อย ไปที่ไหนมา ไปรีบไปหลังร้านมีงานรอเจ้าอยู่”

          ขอทานน้อย เป็นชื่อที่ใครๆใช้เรียกเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นขอทานที่ขอใครกินก็ตาม เขาได้ทำงานเป็นบ่าวที่ร้านเหล้าแห่งนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นยังคงจำชื่อของตนไว้ “หลินเปาเทียน” คือชื่อที่เขาต้องจำไว้มันเป็นชื่อที่แม่เขาเคยเรียกเขา แต่แม่ของเขาได้ตายแล้วเมื่อเขาอายุได้เพียง 7 ปี และเขายังเสียขาข้างหนึ่งไปในตอนนั้นด้วย เขาพยายามจะไม่นึกถึงมันอีก แต่เมือได้ยินคำเรียกขอทานน้อยทีไร ทำให้เขาไม่อาจลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นเลย