สายลมหวนปรวนแปรชวนระลึก                คะนึงนึกฝันถึงเจ้าโฉมงาม

ร่วมทุกข์สุขกายใจเพียงชั่วยาม                  พระจันทร์งามลาลับไม่หวนคืน

ราตรีนี้ไร้จันทร์กระจ่างฟ้า                         ดั่งใจข้าไร้บัวงามมาเคียงคู่

ศึกสงบหิมะขาวหากใจนั้นหดหู่                 เฝ้าทนดูจันทร์กระจ่างไม่หวนคืน

วันเวลาล่วงเลยผ่าน                                ฤดูกาลว่ายเวียน

ใจข้านั้นยังหมั่นเพียร                               รอคู่เคียงประดับใจ

สระบัวนั้นยังแน่นิ่ง                                  สงบยิ่งเปรียบดั่งสายน้ำไหล

รอสวรรค์เมตตาบันดาลไป                        บัวแรกแย้มแห่งใจคืนสู่กาย         

สุราจอกนี้ถือไว้ยามเงียบเหงา                   พามัวเมากลบเกลื่อนสุดระทม

เอื้อมมือคว้าได้เพียงแค่สายลม                 สุดขื่นขมข่มใจหว้าเหว่กาย

เฝ้ารอรักโหยหาทุกคืนวัน              บัวกลีบนั้นไฉนถึงพรากจากกันไกล

สู่แดนไกลสุดแรงกายจะไปถึง                   ทำได้พึงอธิษฐานขอนางคืนสู่ใจ