ชีวิตอันแสนสงบของฉันต้องมาวุ่นวายก็เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่แหละ จะเรื่องอะไรอีกล่ะ นอกจากเรื่อง...

“แกต้องเข้ามาดูงาน เรื่องการบริหารได้แล้ว”

“นี่มันปิดเทอมแล้วนะคะ. ขอเวลาส่วนตัวให้หนูบ้างสิ”

“เวลาส่วนตัวที่แกหมายถึงคือการนั่งวาดรูปกับสีบ้าๆพวกนั้นนะหรอ”

“คุณพ่อ! มันจะมากไปแล้วนะคะ”

“มันไม่มากไปหรอกถ้าเทียบกันการที่แกทำงานบ้าๆพวกนั้นแถมยังผลานเงินฉันเดือนละ3-4แสน. แกโตแล้วควรเข้ามาทำงานกับฉันได้แล้ว”

“หนูว่าเราตกลงกันแล้วนะคะ คุณพ่ออยากให้หนูเรียนบริหารหนูก็เรียนให้แล้วนี่ไง คนละครึ่งทาง”

“แกจะมาทำงานไหม”

“ไม่ค่ะ!”

“งั้นก็ดี ถ้าแกไม่มาก็ไม่ต้องเอาเงินที่ฉันหาแทบตายไปใช้ สรุป ตัดทุกช่องทาง จบ”

นั่นแหละค่ะ เลยทำให้ฉันต้องเร่ร่อนหางานทำเพราะคุณพ่อไม่ให้ฉันสักบาทเลยจริงๆ ฉันลองสมัครตั้งหลายบริษัทก็ไม่มีที่ไหนรับจนกระทั่ง......

ผู้บริหารหนุ่มไฟแรงที่สาวๆคนไหนเห็นก็ต้องมองตามตาไม่กะพริบ พ่วงด้วยตำแหน่งคาสโนว่าตัวพ่อ

“ผมมันหล่อ ผมมันเท่ห์ อันนี้ผมรู้ครับ”

“ผมเกลียดพวกสร้างภาพที่สุด”

สาวน้อยหน้าหวานที่รักในงานศิลปะแต่ต้องมาเรียนบริหารธุระกิจเพราะพ่อบังคับ

“ได้โปรดอย่ามายุ่งกับฉัน ชีวิตนี้ฉันขอแค่ได้อยู่อย่างสงบกับนอนเต็มอิ่มก็พอ”