“เธอรู้ใช่ไหมว่าเรื่องคืนนั้นมันเกิดจากความผิดพลาด..” เขาจ้องหน้าถามฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม

“ระ..รู้ค่ะ..”

“เราไม่ได้รักกัน เธอเข้าใจใช่ไหม”

“ขะ..เข้าใจค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งเอาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันมากพอที่เธอจะเลี้ยงดูลูกในท้องได้..” เขาพูดเสียงแผ่วปลายแล้วเงียบไปอีกครั้ง ไม่นานก็เอ่ยออกมาอีก

“หรือถ้าคิดว่าไม่ไหว..เธอจะลอง..ใช้ทางออกอีกวิธีก็ได้นะ..” ตั้งแต่พูดคุยกับเขามา ประโยคนี้เป็นประโยคที่อ่อนโยนที่สุดแล้ว

“ไม่ค่ะ! ให้ตายยังไงฉันก็จะไม่เอาเด็กออกอย่างเด็ดขาด” ฉันยืนกรานอย่างหนักแน่น ถึงเขาจะเกิดมาจากความผิดพลาดก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะต้องไปทำร้ายเขา

“ฉันไม่ได้ไล่ให้เธอไปเอาออกนะ แค่แนะนำเผื่อเธอคิดว่าไม่ไหว เอาเป็นว่าเธออยากได้เงินค่าเลี้ยงดูเท่าไรก็ติดต่อมาที่เบอร์นี้แล้วกัน” เขายื่นนามบัตรเล็กๆ ที่มีข้อความเขียนหลังเบอร์ว่า ‘ผู้จัดการ’ ให้กับฉัน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป..

แล้วหลังจากวันนั้นฉันและเขาก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย..