พื้นที่ตรงนี้คนเขียนอยากชวนคุยถึงหนังสือที่ถือได้ว่าเป็นหัวใจของเรื่องนี้ “โลลิต้า (Lolita)” ผลงานการประพันธ์ของ วลาดิเมียร์ นาโบคอฟ (Vladimirovich Nabokov) นักเขียนชาวรัสเซีย ในหนังสือเริ่มต้นจากคำบอกเล่าของจอห์นเรย์จูเนียร์ถึงบันทึกจากความทรงจำชื่อ คำสารภาพของพ่อหม้ายผิวขาว เขียนโดยนักวิชาการคนหนึ่งที่เสียชีวิตในคุกระหว่างรอการพิจารณาคดี ในบันทึกนั้นเล่าโดยตัวละครสมมติชื่อฮัมเบิร์ทฮัมเบิร์ท (Humbert Humbert) ชายวัยกลางคนผู้ลุ่มหลงเด็กสาววัยกระเตาะซึ่งเป็นลูกเลี้ยงของตน ชื่อว่า โลลิต้า หรือเรียกสั้นๆ ว่า โล เรื่องโลลิต้ามีฉบับแปลไทยหลายสำนวน ซึ่งคนเขียนได้อ่านสำนวนแปลของนายตำรา ณ เมืองใต้ และเกิดติดใจจนกลายมาเป็นแรงบันดาลในการเขียนเรื่อง Sip and Tipsy ถ้าใครสนใจลองหามาอ่านเพิ่มเติมได้นะคะ

“หลงใหล รักหรือคลั่งไคล้มากเกินไป แล้วถ้ารักล่ะ ต้องน้อยกว่านี้เหรอ”

รวิวรรณ ตัวละครหลักในเรื่องตั้งคำถามนี้กับตัวเอง ถ้ารักแต่ไม่หลงใหลจะยังใช่ความรักอยู่หรือเปล่า คนเรามักเชิดชูความรักเพราะเป็นสิ่งแทนความบริสุทธิ์ แต่พยายามไม่พูดถึงความหลงใหลลุ่มหลงเพราะรู้สึกว่าเป็นเรื่องเชิงกามารมณ์ ทำให้ความรักนั้นแปดเปื้อน ทั้งที่จริงๆ แล้วสองสิ่งนี้มักจะเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน ในขณะที่บางคนแยกแยะความรู้สึกเหล่านี้ได้อย่างชัดเจน แต่ในกรณีของฮัมเบิร์ทและ ดาริกา (ตัวละครหลักอีกตัวที่คิดว่าตัวเองเป็นลุงฮัมเบิร์ท) แยกแยะไม่ได้ว่าสิ่งที่พวกเขารู้สึกและกระทำลงไปนั้น เกิดจากความรักหรือลุ่มหลง พวกเขาเพียงแค่หลงใหลในตัวคนๆ หนึ่งและปรารถนาจะใช้ชีวิตที่เหลือกับคนๆ นั้นตลอดไปเท่านั้นเอง

ถามว่าคิดอย่างนี้ผิดหรือไม่ คนพวกนี้แค่อ้างความรักเพื่อทำตามใจตัวเองหรือเปล่า ผู้เขียนเองก็ไม่อาจตอบได้เช่นกัน เหมือนดังที่อ่านหนังสือเรื่องโลลิต้าจบแล้วผู้เขียนเองก็ยังไม่แน่ใจว่า ฮัมเบิร์ทรักโลลิต้าจริงหรือเขาเป็นแค่พวกใคร่เด็กที่พูดอย่างไรก็ได้ให้ตนพ้นผิด สำหรับนิยายเรื่องนี้ก็เช่นกัน ผู้เขียนอยากให้ลองอ่านและใช้หัวใจตัดสินนิยายเรื่องนี้ดูค่ะ