"หายใจเข้าลึกๆ อย่าเกร็ง ทนหน่อย ไม่นานหรอก" 

ไม่รู้ว่าความหมายของคำว่าไม่นานของชายแปลกหน้าผู้นี้ มันนานสักแค่ไหน เพราะตั้งแต่ตอนนั้น สติของจื่อรั่วก็เหมือนจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บางครั้งก็รู้สึกคล้ายจะร่วงลงไปยังเหวลึก บางทีก็เหมือนจะลอยสูงจนเทียมก้อนเมฆ

กว่าที่คนผู้นั้นจะยอมหยุด จื่อรั่วก็ใกล้สลบไสลเต็มที ตั้งแต่ต้นจนจบ กระทั่งใบหน้าของคนร้ายเขาก็ไม่เคยได้เห็น เพราะหลังจากเสร็จกิจกับเขา คนผู้นั้นก็จากไปทันที

จื่อรั่วใช้ความพยายามอย่างมากที่จะพาตนเองกลับมาถึงบ้าน ขาเรียวยาวสั่นเทาแทบยืนไม่อยู่ สมองยังพร่าเบลอไปหมด