เด็กบ้านแตกอย่างผมใครๆ ก็ส่ายหน้ากันทั้งนั้น ก็คงจะมีแต่ไอ้เด็กน้อยขี้เหร่ เนปจูนคนเดียวที่มันคอยปลอบใจผมมาตั้งแต่เด็ก เราอยู่บ้านติดกัน ผมโตกว่ามันสามปี เราโตมาด้วยกันและแยกกันตอนผมหนีออกจากบ้าน ได้ข่าวว่ามันตามหาผมอยู่เป็นเดือนๆ ผมไม่เจอไอ้จูนน้อยมา 5-6 ปี เพราะผมบ้านแมร่งปัญหาโคตรเยอะ อยู่ข้างนอกสบายใจกว่า แต่มันก็ยังห่วงผม ถึงจะไม่เจอมันแต่มันก็โทรหาหรือไม่ก็ทักไลน์มาตลอด แต่ผมไม่เคยตอบมันสักอย่าง ผมมาเจอมันอีกทีตอนผมอยู่มหาลัยปี 2 



“พี่วาฬน้อยใช่มั้ยคะ?” 

“........เธอเป็นใครวะ”

“หนูเองค่ะจูนน้อยของพี่วาฬไงคะ”

“.....??”

โอ้โห เชี้ยย!!! ไอ้จูนน้อยหรอวะ ไม่ใช่ละมั้ง ไอ้เด็กน้อยตัวเตี้ยๆ ดำๆ วิ่งตามผมร้องไห้ไปมา ไม่นะมัน

ไม่น่าใช่ เพราะยัยนี่ยังกะหลุดออกมาจากค่าย SOD 



***

นิยายเรื่องมีเนื้อหารุนแรงและพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน

เยาวชนที่อายุต่ำกว่า 18ปีควรมีผู้ปกครองให้คำแนะนำ

รูปภาพทั้งหมดใช้เพื่อบรรยายอิมเมจตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวบุคคลและองค์กรใด

เนื้อหาทั้งหมดแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงไม่เกี่ยวข้องกับสถานที่ บุคคลและองค์กรใดที่มีอยู่จริง***