เขาหนุ่มรูปงามที่หนีความชอกช้ำมาพักใจ เธอหญิงสาวสุดแสนธรรมดา และพรหมลิขิตที่ขีดเส้นให้ทั้งสองใกล้ชิดผูกพัน ทว่าความแตกต่างทำให้เธอตั้งกำแพงใจ เขาจะทำอย่างไรให้เธอเปิดใจมารักกัน...

“ฉันชอบมองสายฝนโปรยตอนกลางวันเพราะอีกไม่นานฉันจะได้เจอกับสายรุ้ง...”

อคิราห์ขมวดคิ้วไม่เข้าใจสิ่งที่ภรรยาสื่อ

“เหมือนที่ฉันได้พบกับคุณยังไงล่ะคะ”

“หืม...” เขาหมุนตัวเธอให้หันมาสบตากัน

สกุณายิ้มเต็มหน้า

“คุณกับฉันอยู่คนละปลายสายรุ้งฉันแทบคิดไม่ออกเลยว่าเราจะมาเจอกัน รักกันได้ยังไง แต่สายรุ้งก็เป็นสะพานเชื่อมให้คุณและฉันมาพบกัน คุณน่ะอยู่ไกลเกินกว่าที่ฉันจะกล้าคิดฝัน