PROLOGUE

ในคืนที่ฝนตกหนัก เสียงของน้ำฝนตกกระทบกับพื้นดังสนั่นไปทั่ว เสียงฟ้าร้องดังลั่นราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหาย

กลิ่นของทะเลถูกพัดหายไปพร้อมพายุ ความรู้สึกมากมายค่อยๆ ก่อตัวภายในหมู่เมฆ

“หนาวจัง”

ภายในตรอกแคบๆ แห่งหนึ่งอันเต็มไปด้วยสัตว์หน้าตาประหลาดที่ดูคล้ายกับหนู พวกมันวิ่งหลบฝนกันเต็มไปหมด

ถึงจะมีหลังคาค่อยบังฝนให้ แต่มันก็ไม่ได้กันฝนได้ดีซักเท่าไหร่

นอกจากสัตว์รูปร่างคล้ายหนูแล้ว ในตรอกนั้นยังมีเด็กหนุ่มที่แต่งตัวซกมกและเปียกโชก เด็กหนุ่มปริศนาคนนั้นกำลังนั่งกอดเข่า ในมือขวาของเขามีดาบที่ดูมีราคา

นัยน์ตาสีดำเทาที่เมื่อมองจากในที่มืดจะแทบไม่เห็นแววตาเลย ดวงตาคู่นั้นได้จับจ้องไปทางพวกสัตว์คล้ายหนูที่กำลังวิ่งหนีฝน

ใบหน้าของเด็กคนนั้นมองดูแล้วเดาอารมณ์ไม่ถูก สิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นเมื่อมองดูใกล้ๆ คือความรู้สึกที่เย็นเฉียบ

ผมสีเทาเงินอันเปียกโชกสะท้อนกับแสงของสายฟ้าที่ผ่าลงมาจนในบางครั้งก็เห็นเป็นสีขาวเงิน ร่างกายที่ดูซูบผอมบางนั้นมองยังไงก็ไม่เหมาะกับดาบที่อยู่ในมือ ผิวที่ขาวซีดและเต็มไปด้วยรอยแผลมากมายในตอนนี้มันกำลังสั่นเพราะสภาพอากาศที่เย็นลงจากพายุ

“พวกแกนี่ดีจังเนอะ ออกหากินกันเป็นฝูง ไม่เหมือนกับชั้นที่ถูกทิ้งให้ต้องอยู่ตัวคนเดียว…”

เด็กหนุ่มคนนั้นพูดกับสัตว์ที่ดูเหมือนหนูด้วยน้ำเสียงที่หดหู่และยืดยาว น้ำเสียงนั้นเหมือนกับคนที่บาดเจ็บสาหัสแล้วค่อยๆ พูดสั่งเสียก่อนตาย