เสียงพิมพ์ดีดดังตอกแตกๆ ตามความแรงที่ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังบรรจงกดลงไปเพื่อนำเสนอเรื่องราวในหัวของเขาออกมาเป็นหนังสือหมวดหมู่วายที่สาวๆ ชอบพร้อมกับจิบกาแฟร้อนๆ ไปด้วยและฟังเพลงสบายๆ ที่เข้ากับเรื่องที่กำลังโดยที่เขาไม่ได้รู้เลยว่ากำลังเป็นที่สนใจในสายตาของสาวๆ ที่มาชื่อเครื่องดื่มในร้านคาเฟ่นี้เลย

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่สนหรอกครับเพราะมันเป็นพวกไม่ใจโลกอยู่แล้ว จะว่าโคตรเย็นช้าก็ว่าได้ หรือไม่ก็ขี้เก๊กไปวันๆ เท่านั้นแหละครับก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนอย่างมันมีดีตรงไหนสาวๆ ถึงติดมันจึงทั้งผมสีดำเงาไม่สั้นไม่ยาว ดวงตาสีฟ้าที่ได้จากพ่อที่เป็นคนต่างชาติ ผิวขาวตัวสูง ไม่ผอมไม่อวบเกินไป เออเอาจริงๆ ก็ยอมรับนะว่ามันแม่งโคตรงานดีจริง

"เมฆโว้ยยยย เมิงจะยกแก้วกาแฟที่หมดแล้วมาดูอีกไหมครับเพื่อน"

ผมทักมันอย่างรำคาญด้วยเห็นมันยกแก้วกาแฟเปล่าๆ ขึ้นจะดื่มหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ดื่มเพราะมันหมดแล้ว แล้วมันก็ไม่สั่งมาใหม่ด้วยนะพอเข้าโหมดทำงานก็เป็นแบบนี้ทุกที

ครับคนที่นั่งพิมพ์โน๊ตบุ๊คแตกๆๆ อยู่ชื่อไอ้เมฆ เป็นทั้งนักเขียนและเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังคณะวิทยาศาสตร์ ไม่ต้องบอกผมก็พอเดาอารมณ์ทุกคนออกก็ไอ้งานที่มันทำกับคณะที่มันเรียนไปด้วยกันได้ที่ไหนล่ะ

ส่วนผมชื่ออาโป อยู่คณะบริหาร เป็นเพื่อนและคนคอยดูแลไอ้คุณนักเขียนเพื่อนแค้นแสนรักแสนจะเย็นชาและเอาแต่ใจอย่างไอ้เมฆมันครับ เพราะพวกเราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.ปลายแล้วก็เข้ามหาลัยเดียวกับ

"เอา ดื่มครับดื่ม"

ผมเดินไปสั่งกาแฟมาให้มันอีกแก้วพร้อมกับกวนประสาทมันไปทีด้วยความหมั่นไส้ ถึงมันจะเป็นเรื่องปกติตั้งแต่อยู่ม.ปลายแล้วก็เถอะ

"ขอบคุณ"

มันบอกผมก่อนจะหยิบกาแฟดังดื่มอย่างไม่วางมือจากแป้นพิมพ์เลยแม้แต่น้อย ขนาดสายตามันยังไม่มองด้วยซ้ำว่าแก้วอยู่ตรงไหน

นี้แค่ตอนทำงานนะครับยังไม่ใช่ตอนปิดต้นฉบับเพราะถ้าเป็นตอนปิดต้นฉบับนี้ผมบอกเลยว่าข้าวน้ำไม่ต้องแตะเพราะมันไม่สนใจอะไรเลยและอยู่กับหน้าจอได้แบบไม่มีกำหนดจนกว่างานจะเสร็จ แล้วมันก็โคตรฉลาดสั่งงานจบมันทำเสร็จพร้อมฉลาดฉิบหาย

"เออ เมฆเดี๋ยวอาทิตย์หน้าหยุดกูจะกลับบ้านมึงกลับพร้อมกูไหม"

ผมลองชวนมันคุยดูระหว่างอ่านหนังสือไปด้วย แต่กว่ามันจะตอนผมได้ก็ดีเลย์ไปหลายนาทีจนผมอ่านหนังสือรอไปหลายบรรทัดเลย

"ไปดิ กูทำงานเกินไปหลายตอนแล้วว่าจะหยุดกลับบ้านนี้แหละ"

"ok งั้นเดียวกูกลับรถมึงนะ"

ผมถือโอกาสให้มันขับรถไปส่งผมบ้านเลย เพราะนอกจากเราจะเรียนที่เดียวกันแล้วบ้านเราก็อยู่ใกล้กันด้วยพ่อกับแม่ของผมกับเมฆก็เลยสนิทกันไปด้วย

"พี่เมฆคะ คือว่าเพื่อนหนูฝากกาแฟมาให้น่ะค่ะ"

ในขณะที่พวกผมกำลังคุยกันอยู่นั้น สาวน้อยคนสวยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟหนึ่งแก้วจากกลิ่นที่ผมได้ดมแล้วคงไปลาเต้เมนูโปรดของไอ้เมฆมัน แต่ผมสงสารน้องเขาเหลือเกินที่ต้องยืนหมุนตัวเป็นเกลียวอยู่อย่างนั้นโดยที่ไอ้เมฆไม่สนใจน้องเขาเลย

"เอ่อ พี่เมฆคะ"

สาวน้อยเธอเรียกไอ้เมฆอีกรอบเพราะคิดว่ามันคงไม่ได้ยิน แต่แล้วมันก็หยุดเขียนก่อนจะหยิบชาเขียวของผมไปกินตรงหน้าน้องอย่างไม่ใยดีอะไรเลยก่อนจะตอบน้องด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เย็นชาประหนึ่งสาดน้ำเย็นอุณหภูมิติดลบใส่น้องเขา

"ขอโทษครับพอดีพี่กินชาเขียว ไอ้ตรงหน้าพี่ชื่ออาโปมันชอบกินกาแฟ น้องวางไว้เลยครับเดี๋ยวมันกินเอง"

สีหน้าของสาวน้อยซีดลงแบบไม่เห็นสีเลือดทันทีแล้วพยักหน้ารับพลางวางแก้วกาแฟไว้แล้วเดินจากไปอย่างไม่พูดอะไร แล้วมันก็หันไปทำงานต่ออย่างหงุดหงิดนิดหน่อยที่ถูกขัดตอนทำงาน

"มึงแม่งแย่ว่ะ น้องเขาน่ารักฉิบหาย พูดไม่รักษาน้ำใจน้องเขาเลย"

ผมต่อว่ามันอย่างเสียดายแทน ก่อนจะหยิบชาเขียวในมือมันคืนมาแล้วดูดจนหมดด้วยความหมั่นไส้ หล่อเลือกได้จริงนะมึงหนิ ไม่ดิมันไม่เลือกเลยต่างหาก

"โป กลับกันกูทำงานเสร็จแล้ว"

เมฆลุกขึ้นเก็บของแล้วชวนผมกลับทันที เพราะนี้ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ผมเองก็มีนัดกินเหล้ากับเพื่อนในสาขาทั้งสาขามันแล้วก็สาขาผมไว้ด้วยเพราะมันเป็นคนแนะนำให้ผมรู้จักก็เลยได้สนิทกันแล้วก็ไปกินเหล้าด้วยกันบ่อยๆ

"เออ ไอ้เมฆ งั้นเดี๋ยวมึงไปส่งกูที่ผับหน่อย ร้านเดิมเลยมึง"

ผมบอกมันแล้วช่วยมันเก็บของไปด้วย เมฆได้แต่พยักหน้ารับ ผมก็ไม่เคยเห็นมันกินเหล้าเลยสักครั้งชวนมันก็ไม่ไปก็เลยคิดว่ามันคงไม่ดื่มหรอก

เมื่อเดินออกจากร้านมาถึงรถผมก็โยนกระเป๋าไปที่เบาะหลังอย่างไม่ไยดีแล้วเข้าไปนั่งเบาะหน้าข้างคนรัดเข็มขัดอย่างสบายใจ แต่ไอ้คนขับมันก็ไม่ยอมให้นั่งได้สบายเลยนี้สิ

"เอา ฝากคอมกูด้วย ดูแลดีๆ ไม่งั้นกูไม่ไปส่ง"

เมฆส่งกระเป๋าโน๊ตบุ๊คมาให้ผมถือแล้วสั่งผมไว้อย่างดิบดีก่อนจะสตาร์ทรถ ผมก็เลยจัดยกกระเป๋ามันวางไว้บนหัวไปทีด้วยประชดอย่างขำๆ

"เอาลงมา เดี๋ยวก็คอหักหรอกมึงอ่ะ"

เมฆหันมายิ้มให้ผมเบาแล้วส่ายหัวก่อนจะออกรถไป ยิ้มที่สาวๆ ไม่เคยมีใครได้เห็นนอกจากผมเอาตรงๆ รู้สึกชนะคนทั้งโลกก็ตรงนี้แหละ คิกคิก

รถเบนสีแดงสะดุ้งตาจอดอยู่หน้าบาร์แห่งหนึ่งที่ผมมาเป็นประจำด้วยความร้านนี้ทำเครื่องดื่มถูกใจผมมันจึงเป็นร้านประจำที่แม้จะอยู่ไกลหลายกิโลผมก็มา พอผมลงจากรถแล้วก็หันโบกมือลาบายเจ้าคนขับรถหนึ่งทีอย่างยั่วๆ ก่อนจะโดนมันไล่ให้รีบไป ทันทีที่หันหลังให้เท่านั้นแหละมันก็รีบออกรถไปแบบไม่ไยดีเลยเหมือนกลัวผมเปลี่ยนใจไม่ดื่มแล้ว

หลังจากเข้ามาในบาร์อันแสนเป็นที่รักของผมแล้ว ผมก็จัดการดื่มเสียให้ใจชุ่มชื่นอย่างไม่ยั้งทั้งเพลงที่เปิดในร้านและสาวๆ สวยๆ อีกมากมายที่เดินผ่านทำเอาผมลืมเวลาไปพอควร ผมดื่มตั้งแต่หัวค่ำจนมาถึงเที่ยงคืน เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นสองสามรอบแต่ผมไม่ได้ยินจนตีหนึ่งผมถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรบอกให้ไอ้เมฆมารับถึงได้เห็นสายที่ไม่รู้จักโทรเข้ามา

"มีอะไรวะ ไอ้โปทำหน้าแปลกๆ"

เพื่อนในสาขาผมถามเพราะผมกำลังใช้ความคิดว่าให้เบอร์ใครไปบ้างว่ะ เล่นแจกสาวๆ เหมือนโปรลดแลกแจกแถมซะขนาดนั้น

"ไม่รู้ว่ะ สงสัยสาวโทรมา ฮ่า ฮ่า"

ผมตอบไปแบบนั้นแล้วหัวเราะออกมาอย่างโซซักโซเซ ไม่ทันที่ผมจะได้กดโทรออกเบอร์เดิมก็โทรเข้ามา

"เฮ้ยๆ เบอร์เดิมๆ สงสัยจะอยากคุยกับกูมาก"

ผมสะกิดเพื่อคนเดิมให้มันดูเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจออย่างอวดๆ แล้วกดรับสายแล้วทักไปอย่างยิ้มๆ

"ฮะโหลครับ"

"คุณอาโปหรือเปล่าคะ"

"เสียงผู้หญิงจริงว่ะ เสียงหวานซะด้วย"

ผมหันไปบอกเพื่อนอย่างแอบคิดในใจว่ายังไงก็คงเป็นผู้หญิงที่โทรมาจีบอย่างเดิม แล้วหันไปทำเสียงเข้มตอบกลับปลายสายไป

"ครับ ผมอาโปครับ"

"ค่ะ ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาลxxxนะคะ จะแจ้งให้คุณอาโปทราบว่าคุณmio ได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วค่ะตอนนี้กำลังอยู่ในห้องICU ทางเราเห็นเบอร์ติดต่อล่าสุดของคุณmioเป็นเบอร์ของคุณอาโป ไม่ทราบว่าคุณอาโปเป็นญาติกับคนเจ็บหรือเปล่าคะ"

ผมนิ่งไปทันทีที่ได้ยินปลายสายบอก อาการเมาจนจำทางออกร้านไม่ได้หายไปในทันทีตัวผมเย็นไปหมดสีหน้าตกใจอย่างมากผมตอบปลายสายว่าใช่ผมเป็นเพื่อนของเมฆแล้วก็วิ่งออกจากร้านไปขึ้นแท็กซี่ที่อยู่หน้าร้านไปที่โรงพยาบาลในทันทีเป็นอย่างแรกที่เขานึกได้ในตอนนี้

...มึงอย่าเป็นอะไรนะเว้ย กูขอโทษ ทำไมไม่รับสายให้เร็วกว่านี้วะแม่งเอ้ย...

ผมทำได้แค่ภาวนาให้เมฆปลอดภัยและโทษตัวเองไปด้วย ถ้ามันไม่ต้องออกมารับผมตอนดึกแบบนี้มันก็คงได้นอนอยู่ที่หอสบายๆ ไม่ใช่ที่โรงพยาบาลแบบนี้

สวัสดีค่ะไรท์ขอฝากนิยายเรื่อง 'เขียนหัวใจสองดวงให้ใกล้กัน' ด้วยนะคะ

ทุกคนอย่าเพิ่งลงเรือเมฆกับอาโปนะ55555 ใจเย็นๆ ก่อนนะเพราะอาโปมีเจ้าของอยู่

ไรท์หวังว่ารีดที่น่ารักทุกคนจะสนุกไปเมฆหนุ่มนักเขียนวายสายชงของเราด้วยนะคะ มาติดตามต่อในเนื้อเรื่องกันคะว่าเมฆจะปลอดภัยไหม

ยังไงก็ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะสำหรับการติดตามและการอ่านนะคะ

ทุกๆ การอ่านและการติดตามของทุกคนคือกำลังใจของไรท์คะ

ปล.เรื่องนี้คำหยาบและดุเดือดเลือดสาด มีความรุนแรงอยู่ระดับเนื้อจาก ในเนื้อมีแนวมาเฟียเข้าเกี่ยวข้อง

ไรท์ไม่ได้ติดเรตติ้งเพราะไม่มีให้ตั้ง 15+ ดังนั้นเด็กอายุน้อยที่อ่าน กรุณาอย่าลอกเลียนแบบพฤติกรรมตัวละครในเรื่องนะคะ และขอให้ใช้พิจารณาในการอ่าน

เนื้อเรื่องและชื่อต่างๆ ในเรื่องรวมถึงชื่อตัวละครไม่มีการกล่าวถึงหรือแอบอ้างถึงใคร และ อาจจะมีแนวการเมืองเพียงแค่เล็กน้อยและเสียดสีสังคมบ้างเพียงเล็กน้อยถึงไม่เกี่ยวกับปัจจุบันเราจะไม่โยงกันนะคะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยนะคะ