INTRO

ผมนอนมองหน้าผู้ชายคนหนึ่ง ที่อยู่ในสภาพเมาเหมือนหมา เนื้อตัวคุกรุ่นไปด้วยกลิ่นเหล้าฟุ้ง ผมไม่เข้าใจว่ามันแดกเหล้าหรือมันอาบเหล้ากันแน่ 

มือบางเอื้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างอีกคนที่ยังนอนอยู่ นิ้วบางเริ่มเกลี่ยแก้มอีกคนอย่างเคยชิน กี่ครั้งแล้วว่ะที่มึงเมาแทบก้าวขาเดินไม่ได้ กี่ครั้งแล้วว่ะที่มึงแดกจนอ้วกแล้วต้องเป็นหน้าที่กูที่ต้องเป็นคนไปตามเช็ดให้ กี่ครั้งแล้วว่ะที่มึงพูดจาโวยวายแล้วต้องเป็นกูทุกทีที่ต้องทนฟังมึง กี่ครั้งแล้วที่มึงต้องเสียน้ำตาให้กับแฟนมึงคนโน้นคนนี้ แล้วกี่ครั้งแล้วว่ะที่ยังคงต้องเป็นกู กูคนนี้ตลอดที่ยังอยู่เคียงข้างมึง

ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัว ก่อนจะเอามันมาพันปิดบังช่วงล่าง บุหรี่มวนสุดท้ายวางไว้บนโต๊ะปะปนนอยู่กับหนังสือเรียนที่วันๆแทบไม่ได้อ่าน ผมหยิบมันแล้วเดินไปที่ระเบียบเพื่อรับลมหนาวที่เกิดขึ้นหลังฝนตก ควันบุหรี่มาร์ลโบโร่ถูกพ่นออกจากริมฝีปากแห้งช้าๆ

“ลุกมาทำไมว่ะ?” เอวผมถูกแขนใหญ่คว้าเข้าไปกอดจากด้านหลัง

“ตื่นแล้วเหรอ?”  ผมหันไปถามไอ้ติณที่ตอนนี้กำลังเอาหัวซบไหล่ผม ก่อนที่ปากซนของมันจะซุกไซร้ที่ต้นคอผมอย่างถือวิสาสะ

“มึงอย่าทำแบบนี้ดิว่ะ ตรงนี้มันระเบียง” ผมพูดก่อนจะเอียงคอหลบ

 “หวงตัวนะมึงอ่ะ ที่อยู่บนเตียงกับกูไม่เห็นมึงจะขัดกูแบบนี้เลย” 

 “ไม่ใช่เรื่องที่มึงควรจะพูดไอ้สัส” ผมหันไปมองไอ้ห่าติณก่อนตั้งใจจะตบหัวมันสักที แต่ทว่าถูกคนตัวสูงคว้ามือไว้

 “เอ้ากูพูดไม่ได้เหรอ?”

 “เมาเหมือนหมาถูกใครทิ้งมาอีกหละ?” ผมถามก่อนที่หันกลับไปสูบบุหรี่ต่อ

 “มึงอย่าพูดเหมือนรู้ทันกูดิว่ะ” ว่าแล้วคนตัวสูงก็แกล้งจุ๊บแก้มผมฟอดใหญ่

 “คนอย่างมึงถ้าไม่ได้โดนทิ้งก็คงไม่มาหากูหรอก...” ผมรู้ดีว่าสถานะของผมคืออะไร แต่ผมเองที่ผิดคิดจะเก็บสถานะนี้ไว้

 “รอบนี้กูไม่ได้โดนทิ้งโว้ย แต่กูฉลองที่ขอคืนดีนนท์ได้ต่างหาก” หึ! ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาอีกครั้ง

  “อ๋อ แล้วทำไมมึงไม่อยู่กับไอ้นนท์ว่ะ มาหากูทำไม?”

 “กูคิดถึงมึงว่ะ กูอยากมาหามึง เลยบอกนนท์ว่ามีติวหนังสือ” ตอแหลชิบหายผู้ชายห่าอะไร?

 “ตอนนี้ก็หายคิดถึงกูแล้วมั้ง? กลับห้องมึงไปได้แล้วไป” ผมไล่มัน

 “เออ กลับก็กลับ ถ้ามีเวลานะกูจัดให้มึงอีกยกหนึ่ง เอาให้ร้องขอชีวิตเลย”

 “ไอ้สัสติณ ”

 “โอ๋ๆอย่าโมโหดิเมีย กูไปนะแล้วเจอกันที่มอ” ผมมองคนตัวสูงไม่ละสายตา แผ่นหลังกว้างที่เคยกอดแม้จะรู้ดีว่ามันมีเจ้าของแล้ว ลำแขนใหญ่ที่เคยหนุนพยายามเท่าไหร่ก็ไม่ได้มันมาครอบครอง แก้มขาวที่เคยหอมอีกไม่นานก็จะกลายเป็นของคนอื่นซึ่งมันควรเป็นของผม ไม่ซิทุกอย่างที่ผมคิดมันไม่เคยเป็นของผมเลย มีแต่ผมเท่านั้นที่คิดเข้าข้างตัวเอง ตราบใดที่ความคิดผมยังไม่เปลี่ยน ผมคนนี้แหละที่อยู่เคียงข้างมัน ในทุกๆเรื่องเลวร้ายที่มันต้องเจอ