Intro

เหล่าเกมเมอร์ เวลาว่างส่วนใหญ่ พวกเขาก็เอาแต่เล่นเกม

เวลาที่พวกเขาเตรียมซ้อมจะไปแข่ง เขาก็เล่นแต่เกม

กินข้าวก็เล่นเกมไปด้วย เวลาพูดคุยกันก็คุยแต่กับเรื่องเกม

แต่เวลาที่พวกเขา..ติดผม..เขาไม่ได้สนใจเกมเลยนะ

เพราะพวกมัน สนใจแต่ผม

"อ๊าาา จะ..เจ็บ อื้ออ" ผมร้องเสียงหลงเมื่ออวัยวะใต้สะดือของเพื่อนสนิทที่สุดของผมสอดใส่เข้ามาที่ร่างของผมจนรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว

"มาย อมให้กูด้วย"

"มีนมึงรีบเย็ดเร็วๆ มีแข่งนะเว่ย"

"เดี๋ยวดิวะสัสภีม เดี๋ยวไอมายก็ตายหรอก"

"มึงนี่น่ารักตั้งแต่เด็กจนโตเลยนะมาย" ร่างหนาของคนที่กำลังใส่ลำแท่งยาวของตัวเองเข้ามาที่ผมส่งสายตาหวานให้ พร้อมกับคำพูดหวานๆ แต่ผมไม่ได้รู้สึกดีใจอะไร เพราะเจ็บจนจะบ้าตายอยู่แล้ว

นี่ผมต้องมาเป็นที่ระบายให้กับพวกมันทั้งสี่คนเกือบทุกวัน โดยมีข้อแลกเปลี่ยนจากพวกมันเป็นเงินเดือน เดือนละสี่หมื่น

แต่จริงๆ แล้ว หน้าที่หลักของผมก็คือการเป็นผู้จัดการทีม ให้กับทีมแข่งเกมของพวกมัน ทีมแข่งเกมที่มีแก๊งเด็กหนุ่มสุดหล่อ ที่แข่งชนะมาหลายสนาม รวมผมอีกหนึ่งคนที่ใครก็ต่างรู้จักผมกันดีี เพราะผมโคตรจะเป็นตัวถ่วงในเกมของพวกมัน ซึ่งผมทำหน้าที่นั้นได้ดีเลยล่ะ เพราะพวกมันค่อนข้างภูมิใจในตัวผมเลยทีเดียว แม้ว่าจะเล่นเกมห่วยแตกก็ตาม

"ซี้ดดดดส์ จะแตกแล้ว" ไอมีน คนหน้าหล่อที่สุดในแก๊งร้องครางเมื่อสะโพกของมันขยับเร่งเร้าให้เจ้าแท่งยาวของตัวเองใส่เข้าที่ร่างของผมเต็มที่ ในขณะเดียวกันลิ้นของผมกำลังเลียปลายหัวสีชมพูใสของไอภีมที่ยื่นมาจ่อที่หน้าของผมให้ช่วยชัก และเล่นด้วย

ส่วนฟีฟ่า กับแพททริค ได้แต่นั่งชักของมัน เพราะวันนี้พวกมันแข่งเกมแพ้เลยได้แต่ดูผมถูกยัดอยู่บนผ้านวมผืนใหญ่

แต่ท้ายที่สุดพวกมันก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าที่ร่างกายของผมจนเลอะ และแฉะไปทั้งตัว

แฮ่ก ๆ ๆ

ผมหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ในขณะที่พวกมันสี่คนกำลังไปจัดการทำความสะอาดของพวกมันในห้องน้ำ แล้วปล่อยให้ผมนอนตัวเหนียวและแฉะอยู่อย่างนี้

พวกมันกำลังจะไปเล่นเกมต่อ เพราะกำลังลงแข่งเกมรอบคัดเลือกกัน ซึ่งตรงเวลาพอดี ผมทำหน้าบูดก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดพร้อมเข้าเกมโมบา ที่มีชื่อว่ามีโม เกมยอดฮิตในโทรศัพท์มือถือที่พวกผมกำลังลงแข่งกัน

"เล่นดีๆ นะไอเอ๋อ อย่าให้กูแบกเหนื่อย ถ้าพาทีมแพ้มึงโดนจัดหนักแน่" ไอมีนมันขู่ผม เหอะ ดูมันพูดเข้าสิ

โคตรน่ารำคาญเลย ทำผมเจ็บตัว ยังจะมาพูดมากอีก แถมรุมทำผมจนตัวเหนียวแบบนี้ จะไปพาทีมชนะได้ยังไง

mawin is happy

ประกาศจากไรท์

นิยายเรื่องนี้ อาจจะมีหลายตอน แต่ละตอนอาจจะสั้น อาจจะยาวบ้าง ต้องขออภัยรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนด้วยนะครับ แต่ไรท์สัญญาว่าจะมาลงให้อ่านแบบถี่ๆ จนหายคิดถึงกันไปเลย แต่ถ้าใครรำคาญที่ต้องมาอ่านอะไรสั้นๆ ไรท์แนะนำว่าให้รออ่านทีเดียวครับผม ประมาณแบบว่ารอสามสี่วัน มาอ่านครั้งหนึ่ง ถ้าชอบฝากคอมเมนต์กันหน่อยนะครับ ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนในตอนถัดๆ ไป