忠臣 ข้านี่แหละ ขุนนางตงฉิน

เพ่ย เจ้าเดรัจฉานน้อยนั่นไม่สมควรเป็นองค์ชาย

สิบหกปี สิบหกปีที่ข้ากับองค์รัชทายาทตกเป็นตัวประกันอยู่ในดินแดนเหนือ

พ่วงมาด้วยต้องคอยดูแลองค์ชายตกอับเพราะมารดาที่เป็นถึงสนมเอกเมื่อกาลก่อนมาสิ้นใจตาย

ฮ่องเต้เลยไม่เหลียวแล กล่าวหาว่าเป็นเด็กปีศาจ พรากแก้วตาดวงใจของพระองค์ไป

ภาระนี้เลยมาตกอยู่ที่สวีเป่าหลินคนนี้ ผู้ตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าจะเป็นขุนนางที่ดีให้ได้

แต่ใครจะคาดคิดว่า เด็กปีศาจที่องค์รัชทายาทกับเขารับเลี้ยงดูในวันนั้น วันนี้จะกลับมาแว้งกัดผู้มีบุญคุณ

สิบหกปีที่คอยฟูมฟักเหมือนลูกให้เติบใหญ่ พอโตขึ้นกลับไม่ไว้หน้าผู้ใด ทูลขอสมรสพระราชทานกับพ่อบุญธรรม!

หึ ในเมื่อเจ้าเด็กที่ไม่รู้บุญคุณคนพยายามจะขอสมรสพระราชทานกับรัชทายาทของข้าให้ได้

ก็อย่าหาว่าข้า สวีเป่าหลิน ขุนนางตงฉินอันดับหนึ่งแห่งราชวงศ์ใต้ไม่เคยเตือนก็แล้วกัน

สวีเป่าหลิน : เกี้ยว พาไป!

รัชทายาท : สวีเป่าหลิน ข้ายังไม่ได้ขึ้นเกี้ยว!

องค์ชายรอง : คนผู้นี้หรือ จะเป็นขุนนางที่ดีได้ (ถอนหายใจ)