(รื้อเขียนใหม่จากฉบับเก่ามีการเปลี่ยนแปลงพอสมควร)
ในความทรงจำนั้นภาพที่ติดอยู่ในหัวคือชีวิตที่เคยเป็นปราชญ์นอกรีต ผู้นำทางการใช้เวทมนตร์เพื่อผู้คนไม่ใช่การฆ่าฟัน ครั้งหนึ่งเป็นอัศวินผู้ปกป้องมาตุภูมิจนตัวตาย ครั้งหนึ่งเป็นเพียงนิสิตในโลกที่ไร้เวทมนตร์ เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้งในเรอาเทียร์ ณ โลกที่จะบรรดาลความฝันให้สมจริงยิ่งกว่าครั้งใด รู้สึกว่าตัวเองมีเรื่องผิดปกติเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะมี

แต่เรื่องพรรค์นั้นจะอะไรก็ช่าง! ครั้งนี้ขอโยนภาระไปก่อน ข้าจะเป็นผู้เอกเขนกแสนขี้เกียจบ้าง! จะทำอย่างที่อยากทำไม่เกี่ยวข้องกับทั้งผู้กล้า นักบุญหรือราชวงศ์!

ห๊ะ อาจารย์เป็นราชครู? *ถอนหายใจยาวแล้วลูบหน้าปลงตก* นี่ข้าสิ้นหวังกับชีวิตเอกเขนกตั้งแต่เริ่มเลยเหรอ....