โฉมงามกับเจ้าชายอสูร รักนิรันดร์


กาลละครั้งหนึ่งเนินนานมาแล้ว นานซะจนจำไม่ได้ งั้นมาผมจะเล่าในแบบของผมให้ฟังเอง

อดีตพ่อค้าผู้เคยร่ำรวย เขาเคยมีคฤหาสน์​หลังโต คนใช้มากมาย และมีความสุขกับครอบครัว​ของเขา แต่แล้ววันที่ทำให้ชีวิตพลิกกลับก็มาถึง เมื่อเรือสินค้า​ของตนถูกโจรสลัด​ปล้น แล้วเรื่องร้ายต่างๆ มากมายก็เข้ามาในชีวิต จนต้องทิ้งคฤหาสน์​และทุกอย่างไว้เบื่องหลัง มาใช้ชีวิตในชนบท กับลูกสาวทั้งสามคน

ชีวิตนั้นเริ่มลำบากขึ้นทุกวัน แต่เขาก็ไม่เคยท้อถอย พยายามสร้างทุกอย่างใหม่อีกครั้ง โดยมีลูกสาวคนเล็กคอยช่วยเหลือตน ซึ่งต่างจากลูกสาวคนโตทั้งสองคนที่ทั้งใช้ของฟุ่มเฟือย​ เกียจคร้าน​เอาแต่พลานเงินที่ผู้เป็นพ่อหามาได้

เขาทนทุกข์​ยากมาแสนนาน จนกระทั้งเขาได้รับข่าวดีจากเพื่อนที่เป็นทหารรักษา​การของเมืองหลวงว่า สามารถยึดเรือสินค้าจำนวนมากจากโจรสลัด​ได้ เขาหวังว่าในเรือพวกนั้นคงมีของเขาบ้างก็ยังดี จึงได้ออกเดินทางไปเมืองหลวง ก่อนไปเหล่าลูกสาวๆ ได้บอกความต้องการของตน ลูกคนโตทั้งสองนั้นต้องการชุดหรูหรา​และเครื่องประดับ​เพชรพลอย​ ต่างจากลูกสาวคนเล็ก ที่อยากได้เพียงดอกไม้ หรือเมล็ดดอกไม้​มาปลูกเท่านั้น

ความตั้งใจของผู้เป็นพ่อเต็มเปี่ยม​ มุ่งหน้าสู่เมืองหลวงอย่างเร็ว แต่เมื่อมาถึงแล้วตรวจสอบเรือสินค้านั้นดู ตนก็ต้องเข่าทรุด เพราะเรือสินค้าที่ตนเคยส่งออกไปนั้น ไม่เหลืออะไรให้เขาเลย เหลือเพียงแค่แจกันเก่าๆ พุพังและทรุดโทรม และของที่ดูแล้วไม่มีราคาเลย สุดท้ายเขาจึงต้องนำของพวกนั้นไปขายเพื่อแลกเศษเงิน

เขายังพอมีเงินติดตัวมาบ้าง จึงนำเงินเหล่านั้นไปซื้อของเล็กๆ น้อยๆ และเมล็ดดอกไม้ แล้วก็กลับบ้าน ไปหาลูกๆ ที่กำลังรอ ถึงมันจะน่าเจ็บใจ แต่เขาก็หวังว่าสักวันเรื่องดีๆ จะมาถึงพวกเขาเร็วๆ

ระหว่างทางนั้นเกิดเรื่องขึ้น เพราะจู่ๆ ฟ้าก็มืดครึ้ม​แล้วฟ้าก็ผ่าลงมาต่อหน้าเขา จนม้าแตกตื่นแล้ววิ่งหนีเข้าป่าไป เขาพยายามวิ่งตามไป เพราะกระเป๋าของสำคัญอยู่ที่อานม้า เขาวิ่งไปสักพักม้าที่วิ่งหนีก็หยุดลง แล้ววิ่งกลับมาหาเขา ด้วยความสั่นกลัว เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ

คฤหาสน์​หลังเก่าแก่ ที่เก่าทรุดโทรม​และปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์​ รวมกับบรรยากาศ​ที่ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วฝนกำลังตก ทำให้ดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก และชาวบ้านที่อยู่รอบๆ นี้ ว่ากันว่าที่นี่มีอสูรอาศัยอยู่ อสูรขนาดใหญ่น่าเกลียด​น่ากลัว​

เขารวบรวมความกล้า​เดินเข้าไปในนั้น เพราะต้องการที่หยุดพัก เพราะการเดินทางท่ามกลางสายฝนแบบนี้ มีผลเสียมากเกินไป แถมตัวเขาหลังจากตกม้าแล้ววิ่งตามมา ก็ได้บาดแผลเล็กน้อย แล้วก็เหนื่อยล้ามากอีกด้วย จึงอยากที่จะพักผ่อนเอาแรง

เมื่อเขาเข้าไปในคฤหาสน์​นั้น ก็พบกับของประดับตกแต่งมากมาย ถึงมันดูจะสกปรก​และเปื้อนฝุ่นจนดูเหมือนไม่มีราคา แต่ด้วยสายตาอันแหลมคมของพ่อค้า​เก่าอย่างเขา ถ้านำพวกมาทำความสะอาดสักหน่อย อาจจะกลายเป็นของมีราคาสูงพอที่จะทำให้ตนและลูกๆ กลับมาใช้ชีวิตสุขสบายอย่างแต่ก่อนแน่นอน

แต่เขาเลือกที่จะเมินมัน เพราะสำหรับเขาแล้วการที่นำของคนอื่นมาเป็นของตน มักจะจบไม่สวยทุกครั้ง เพราะเคยประสบ​ปัญหา​พวกนั้นมาแล้ว ประสบกับการที่ต้องเสียหลายๆ อย่างไป เมื่อทำในสิ่งที่ไม่ควรลงไป

เขาข่มตาลงนอน แล้วภาวนา​ว่าวันพรุ่งนี้จะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นกับเขาบ้าง...

ในช่วงเวลาที่อดีตพ่อค้าเก่าหลับไหลในห้วงนิทรานั้น ได้มีสายตาสีแดงสดดุจสัตว์ร้ายเฝ้ามองอยู่ สายตาคู่นั้นได้เฝ้ามองชายผู้นั้นตั้งแต่ย่างเก้าเขามาในเขตคฤหาสน์​แห่งนี้

... เช้าวันรุ่งขึ้น​พ่อค้าเก่า ได้ตื่นขึ้นจากการหลับไหล เนื่องจาก​แสงแดดกระทบกับหน้า เขาตื่นแล้วเตรียมตัวออกเดินทาง เขากัดก้อนขนมปังแข็งๆ ชิ้นสุดท้ายเพื่อระงับความหิวโหย

หลังจากเตรียมตัวเสร็จก็เดินออกนอกคฤหาสน์​ แล้วต้องตกใจในสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก เพราะคฤหาสน์​ที่ปกคลุม​ไปด้วยเถาวัลย์​ในคืนที่ผ่านมา กับในตอนนี้มันต่างกันราวฟ้ากับเหว เพราะตอนนี้มันดูสวยงามมาก ถึงจะปกคลุม​ไปด้วยเถาวัลย์​แต่กลับสวยงามอย่างบอกไม่ถูก

รวมไปถึงสวนดอกกุหลาบ​ที่อยู่ข้างหน้าตรงหน้านี้ มันสวยงามผิดกับสภาพของคฤหาสน์​ที่เก่าทรุกโทรม สวนดอกกุหลาบ​แห่งนี้ ถูกดูแลอย่างดี ทำให้เขานึกถึงภรรยาของตนที่เสียไป นางชอบปลูกดอกไม้ และนางมักฝากให้เขาหาพันธุ์ไม้มาให้ตลอดทุกครั้งที่เขาออกไปคุยในเมืองอื่น

และเขาก็นึกขึ้นเรื่องนึงได้ เรื่องที่ลูกสาวคนเล็กขอไว้ ว่านางนั้นอยากได้ดอกไม้ และนางก็ชอบดอกกุหลาบ​มากอีกด้วยเหมือนกับภรรยาตน และในสวนดอกไม้ของนางก็ยังไม่มีดอกกุหลาบ​ เลยคิดว่าจะนำติดตัวไปสักหน่อย

แต่ทันทีที่เขาเด็ดดอกกุหลาบออกมานั้น เขาก็รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างกำลังอยู่ข้างหลังเขา บ้างสิ่งบ้างอย่างนั้นคือ สัตว์ร้ายร่างโต ไม่จำเป็นต้องหันไปมองก็รู้ขนาดตัวใหญ่กว่าเขาเท่าตัว เขาพยายามหันไปมองก็พบกับ

อสูรสูง 3 เมตร ร่างกายใหญ่โต หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนสัตว์ร้าย ดวงตาสีแดงสดดุจเลือด กำลังแยกเขี้ยวใส่ตน อสูรตนนั้นยื่นมือที่เหมือนกับสิงโตมาหาตน เขาถูกจับยกขึ้นสูงจากพื้น

อสูรร้ายคำรามใส่ จนป่าสั่นไหว พ่อค้าเก่าพยายามร้องขอชีวิต แต่อสูรนั้นไม่ยอมปล่อย อสูรตนนั้นดูโกรธมาก เขาจึงถูกโยนใส่กรงขังให้เน่าตายในนั้น

เขาพยายามพูดขอร้องต่างๆ นาๆ ให้ปล่อยตนไป และบอกไปถึงสาเหตุที่ตนเด็ดดอกกุหลาบนั้น เพราะตนแค่อยากมอบดอกไม้สวยๆ นี้ให้ลูกตนเท่านั้นเอง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อสูรจึงยื่นข้อเสนอให้เขา ถ้าอยากออกไปก็เอาลูกสาวมาอยู่ในนี้แทน เขากัดปากแน่นจนเลือดไหล แล้วหวนคิดถึงเรื่องต่างๆ และโกรธตนที่กล้ากลืนคำพูดตนเองว่าจะไม่หยิบของใครมาเด็ดขาด จากท่าทางของอสูรทำให้รู้ว่าอสูรตนนี้รักดอกกุหลาบมาก เขากลับไปเด็ดมันออกมา

เขาทำร้ายตัวเอง แล้วด่าทอสาปแช่ง​ตัวเองที่ทำพลาดไป แต่อสูรนั้นยังคงรอคำตอบอยู่หน้าลูกกรง เขาฝืนรับปากยอมรับ

เขาถูกปล่อยไป การเดินทางครั้งนี้มันช่างหนักหนามาก หนักหนายิ่งกว่าไปเมืองตั้งไกลแล้วยังคุยธุรกิจ​ไม่สำเร็จอีก เพราะเขาอาจจะต้องเสียแสงสว่างคอยส่องสว่างในใจยามท้อแท้

เบลล์ คือลูกสาวคนเล็กที่คอยช่วยเหลือเขาตั้งแต่มาอยู่ในชนบท​ ทั้งช่วยหาเงินทั้งทำงานในร้านอาหารร้านเหล้า และยังปลูกดอกไม้ขายกับชาวบ้าน และยังไม่ขออะไรที่ฟุ่มเฟือย​เลยสักครั้งเดียว

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ลูกสาวคนโตทั้งสองก็ออกมารับอย่างดี แล้วถามถึงเพชรพลอย​ชุดสวยงามที่พวกตนขอไว้ เขาถอนหายไปแล้ววางของที่ได้มา ก่อนเดินคอตกขึ้นห้องไป ลูกสาวทั้งสองนั้นไม่ได้เห็นหรือรับรู้เลยว่าตนนั้นเหนื่อยมากแค่ไหน จนร้องไห้ออกมา

เบลล์ : ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านเป็นอะไรรึเปล่า? หิวข้าวไหมคะ? ลูกนำอาหารมาด้วยนะคะ

เสียงเล็กๆ สดใสดังขึ้น เป็นเสียงของลูกสาว ตนจึงรีบไปเปิดประตู เขาอยากเห็นลูกสาวคนนี้มาก ทันทีที่เขาเปิดประตูออก เบลล์ก็เดินมาพร้อมกับอาหาร เขารีบทานอาหารแสนคิดถึงนี้ทันที

ทันทีที่เขาทานเสร็จ เบลล์ก็ถามออกมาว่า ตนเป็นอะไรไหม? เหนื่อยกับการเดินทางรึเปล่า? แล้วเบลล์ก็ขอบคุณ​เรื่องเมล็ดดอกไม้นี้ด้วย ใบหน้าของเบลล์ดูกังวลมาก เหมือนรู้ว่าตนเจอเรื่องร้ายๆ แต่ตนไม่อยากเล่าออกมา ไม่อยากพูดถึงมัน และตลอดทางที่เขากลับมา เขาก็นึกถึงเรื่องที่อสูรนั้นพูดมาโดยตลอด

เบลล์ : ท่านพ่อ ท่านไม่จำเป็นต้องแบกทุกอย่างไว้ผู้เดียว ลูกจะช่วยบรรเทาภาระนี้เอง เล่ามาให้ลูกฟังเถอะนะ ว่าท่านพบเจอสิ่งใดมา ลูกพร้อมรับฟังแล้วแบ่งเบาภาระนั้นเอง

คำพูดของเบลล์ทำให้หัวอกคนเป็นพ่อต้องร่ำไห้ มีเพียงลูกสาวคนนี้คนเดียวที่อยู่เคียงข้างตน เขาฝืนยิ้มแล้วให้เบลล์ออกไป เพราะเขาอยากอยู่คนเดียว เขาคิดแล้วคิดอีก ว่าต้องทำเช่นไรดี และที่แน่ๆ ถ้าเขาไม่ส่งลูกสาวไป อสูรนั้นต้องโจมตีหมู่บ้านแห่งนี้แน่ แล้วทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน

เขากังวลอย่างหนักอยู่หลายวัน จนเบลล์เริ่มที่จะทนไม่ไหวกับพฤติกรรม​ของเขา แล้วรุกหนัก ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หยุด จนเขาใจอ่อนแล้วเล่าทุกอย่างให้ฟัง

เบลล์ : อย่างนี้นี่เอง เพราะลูกทำให้ท่านพ่อต้องทำเรื่องแบบนั้น เพราะลูกทำให้ท่านพ่อต้องลำบากใจ ดังนั้นส่งลูกไปเถอะ ลูกจะชดเชยในสิ่งที่ทำไปเอง ถ้าลูกไม่ขออะไรแบบนั้น ท่านคงไม่ทำเช่นนี้

เบลล์จับมือพ่อของตนไว้แล้วพูดออกมา แต่พ่อของเขายังคงปฏิเสธ​เสียงแข็งว่าไม่อยากให้ลูกตนต้องไป แต่มันไม่เป็นผลเลย เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นที่เขาได้เล่าทุกอย่างไป เบลล์ก็ไม่อยู่บ้านแล้ว พร้อมทิ้งจดหมายไว้ให้ว่า

“ลูกขอโทษที่แอบหนีมาแบบนี้ ลูกขอโทษจริงๆ แต่ถ้าลูกไม่ทำแบบนี้ท่านพ่อคงไม่ยอมแน่ ลูกจะรับผิดแทนท่านพ่อเอง เพราะเดิมทีลูกเป็นคนขอให้ท่านหาดอกไม้มาให้เอง ท่านพ่อจึงทำเช่นนั้น ดังนั้นลูกจะไปค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ถ้าอสูรตนนั้นหายโกรธแล้ว เขาคงปล่อยลูก แล้วอีกอย่างลูกดูแลตัวเองได้ อย่างที่ท่านบอก ถึงเป็นสตรีก็ต้องเข้มแข็งไม่ว่าเจอเหตุการณ์​ใด ก็ต้องฝ่าฟันมันไปให้ได้ ลูกจะกลับมาหาท่านพ่อแน่นอนค่ะ โปรดรอนะคะ ลูกรักท่านนะคะ ท่านพ่อ”

เขาร้องไห้ออกมาหลังอ่านจบ เพราะตนอาจจะเสียแสงสว่างสุดท้ายไปตลอดกาล หลังร้องไปสักพัก เขาก็หยุดแล้วพูดปลอบใจตัวเอง แล้วลุกขึ้นสู้ต่อ เพราะเขาเชื่อว่าสักวันเบลล์อาจจะกลับมา แล้วถ้าวันนั้นมาถึง พบว่าตัวเองเอาแต่ร้องไห้แบบนี้ มันคงไม่ดีแน่ ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นสู้อีกครั้ง ทำทุกอย่างอีกครั้ง ไม่ว่าจะล้มอีกสักกี่ครั้งก็จะลุกขึ้น เพราะเบลล์ยอมสละเพื่อตนแบบนี้ แล้วจะเอาแต่ร้องไห้อยู่แบบนี้ไม่ได้ แล้วเบลล์เองก็บอกว่าจะกลับมา ดังนั้น ถ้าเบลล์กลับมา เบลล์ต้องภูมิใจ​ในตัวเขา ที่สามารถลุกขึ้นสู้ต่อไป ไม่ใช่เอาแต่ร้องไห้แบบนี้...