หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาไม่ขาดสาย เมื่อเห็นผู้หญิงคนใหม่ของผู้ชายที่เธอรักเดินเข้ามาในห้องคอนโด สุดท้ายเธอมันก็เป็นแค่ของเล่นที่นายหัวเผด็จเบื่อแล้วเท่านั้น

“ยังไม่เก็บของออกไปอีก ฉันจะย้ายเข้ามาอยู่วันนี้นะ”

พลอยรินกระชับมือจับกระเป๋าเสื้อผ้าเอาไว้แน่น ตอนมาเธอมาเพียงแต่ตัว ตอนไป เธอก็จะไปเพียงแต่ตัวเช่นกัน เพื่อรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายเอาไว้

“ฉันมีของเพียงแค่นี้ นอกนั้นมันไม่ใช่ของของฉัน”

ดวงตาคู่สวยหันไปมองผู้ชายที่กำลังยืนหันหลังให้กับเธอ แผ่นหลังของนายหัวเผด็จไม่ต่างจากกำแพงสูงที่เธอไม่สามารถปีนผ่านข้ามไปได้ ถ้าย้อนเวลาไปได้ เธอขอไม่รู้จักเขาอีก