หลายคนบอกว่า ถ้าคิดที่จะรักใคร ควรที่จะเริ่มจากการรักตัวเอง

แต่คงไม่ใช่ทุกคนในโลกใบนี้ที่มีชีวิตอยู่เพื่อที่จะรักตัวเอง

เธอ...ไม่เคยรู้จักความรัก แต่เขาเป็นคนที่ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อเฝ้ามอง

เขา...มีชีิวิตอยู่เพื่อที่จะเดินตามความฝัน แต่เธอกลับเป็นเหมือนระเบิดเวลาเพื่อรอวันปะทุ

-------------------------------------

รสา สวัสดิกุล - จิตรกรสาวผู้มีใบหน้าเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึก แต่กลับซ่อนเรื่องราวภายในใจเอาไว้มากมาย

ภาวิน เกิดแจ้ง - ผู้พิพากษาหนุ่มที่ยึดถือหลักฐานมากกว่าอารมณ์ เขาเชื่อว่าถึงแม้ความยุติธรรมจะหายาก แต่มันยังมีอยู่ใบโลกใบนี้

-------------------------------------

รสาค่อยๆก้าวไปยืนตรงหน้า ร่มในมือยกขึ้นดันอกของภาวินเพียงนิดเดียวก็ทำให้เขาล้มนอนลงไปกับพื้นอย่างหมดสภาพ แต่ก็ไม่มีใครกล้าห้าม เพราะเกรงใจผู้เป็นอาของเด็กสาวที่ดูจะไม่แยแสต่ออะไรทั้งนั้น รสาค่อยนั่งยองลงข้างๆภาวินที่อยู่ในชุดนักเรียกสกปรกมอมแมมอย่างช้าๆ สายตากลมโตสีดำขลับมองลึกเข้าไปในดวงตาที่ตอนนี้มีหลากหลายอารมณ์ประดังประเดเข้ามา

“เกลียดโลกนี้ไม่ยุติธรรมสินะ ตอนนี้นายคงจะเกลียดทุกอย่างในโลกแม้แต่ตัวนายเอง” รสาพูดออกมาเสียงเบาราวกับกระซิบที่ได้ยินเพียงแค่สองคน “นายมันก็แค่คนโง่ที่พอขาดสติก็ใช้กำลัง คนฉลาดเขาใช้สมองเอาคืนต่างหาก คนอย่างนายมันน่าสมเพชสิ้นดี”

รสามองนิ่งเข้าไปในดวงตาของภาวินก่อนจะยกยิ้มออกมา แต่มันกลับเป็นยิ้มที่ไร้อารมณ์และความรู้สึก เธอค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินผ่านไปราวกับเขาเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไร้ค่าเท่านั้น คำพูดของพวกอันธพาลยังไม่เสียดแทงเท่ากับการกระทำที่เขามันเป็นพวกไร้ค่าจากเด็กที่แต่งตัวประหลาดคนนั้นเลยด้วยซ้ำ มือหนากำกางเกงตัวเองเอาไว้แน่นไม่ให้ตัวเองเผลอไปทำร้ายร่างกายเด็กผู้หญิงคนนั้นอีก คำพูดที่ย้ำว่าเขาไม่ต่างกับขยะชิ้นหนึ่งที่ถูกเขี่ยทิ้งก็เท่านั้น

-------------------------------------

สามารถเข้าไปพูดคุยกันได้ใน เพจ เมื่อรัก หรือทวิตเตอร์ เมื่อรัก กันได้นะคะ

กดติดตามหรือกดถูกใจเพื่อเป็นกำลังในการลงนิยายของรักกันได้นะคะ แล้วพบกันในเรื่องค่ะ หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับการนิยายเรื่องนี้นะคะ