เมื่อเพลิงชายหนุ่มผู้ร่ำรวย ต้องสูญเสียน้องชายจากการฆ่าตัวตาย

จดหมายฉบับสุดท้ายที่วายุทิ้งไว้ให้บอกถึงสาเหตุที่เขาต้องตัดสินใจจบชีวิตตัวเองเพราะถูกผู้หญิงคนหนึ่งหลอกให้รักเพียงเพื่อกอบโกยเงิน

เพลิงจับตัวผู้หญิงที่เขามั่นใจว่าคือคนเดียวกับผู้หญิงในจดหมายที่น้องชายเขียนบอกไว้ เขาพาเธอไปขัง ย่ำยีทั้งร่างกายและจิตใจ จนสาแก่ใจ

แต่สุดท้ายเขาทำร้ายผิดคน

“ฉันไม่ใช่วายุ เธอไม่ต้องมาเล่นละครใสซื่อ ผู้หญิงอย่างเธอมันงูร้าย ต้องเจอกับเสือย่างฉันมันถึงจะเหมาะสมกัน”

เพลิงใส่ความโกรธลงไปกับมือของเขา บีบแขนของเขมจิราจนแดงช้ำไปทั้งแขน หญิงสาวได้แต่บิดแขนไปมาและร้องโอดครวญเพราะรู้สึกเหมือนแขนตัวเองกำลังจะหัก

“คุณจะบ้าหรือไง ฉันก็บอกอยู่ว่าไม่รู้จักทั้งคุณและน้องคุณ ถึงคุณจะฆ่าฉันให้ตายก็ไม่รู้จัก ได้ยินไหม!”

***********

“ในเมื่อเธอเป็นนักโทษ ดังนั้นฉันจะทำอะไรก็ได้ แม้แต่นอนกับเธอ”

ชายหนุ่มหยุดพูดและหันมามองสบตาหญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่ดูเยือกเย็นเหมือนความรู้สึกที่โกรธแค้นมันถูกแช่แข็งไว้ข้างใน

“แต่สำหรับเธอ เป็นได้แค่นางบำเรอเท่านั้น แต่เธอก็คงไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว เพราะก็ผ่านเรื่องแบบนี้มาเยอะ สบาย ๆ ”

หญิงสาวอยากจะลุกขึ้นแล้วไปตบหน้าผู้ชายปากเสียที่กำลังนวดขาให้เธอ แต่ด้วยรู้ตัวว่าตัวเองขืนทำแบบนั้นจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ หญิงสาวจึงคิดที่จะอยู่เงียบ ๆ

***********

เสือหิวที่ไม่ได้รับรสเรื่องแบบนี้มาเกือบสองปีตั้งแต่คู่หมั้นของเขามาจากไป กับอีกฝ่ายกระต่ายน้อยผู้ไร้เดียงสา ที่พร้อมทำตามอารมณ์ที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้

          เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกถอดกองลงไปกับพื้นไม้ของเพิงพัก ก่อนที่ร่างกายของทั้งคู่จะประสานกลมเกลียวเป็นคนเดียวกัน แต่เส้นทางแห่งความสุข มันไม่เป็นไปอย่างที่เพลิงคิด เธอยังบริสุทธิ์อยู่