บทนำ

“เบื่อๆๆเมื่อไรนะเสร็จสักที”

ภาวินีบ่นเสียงอู้อี้กับตัวเองขณะกำลังเปลี่ยนชุดเพื่อเข้าผ่าตัดตกแต่งแผลเป็นครั้งที่เท่าไรนั้นเธอไม่อยากจำ เพราะเพื่อนรักขอร้องเธอหรอกเธอถึงได้ยอมก็แค่แผลที่อยู่ในร่มผ้ามันไม่สำคัญอะไรสำหรับเธอเลย 

เธออดเสียดายเงินจำนวนมากที่หมดไปถึงจะไม่ใช่เงินของเธอแต่เธอรู้ดีว่าเงินทุกบาททุกสตางค์กว่าจะได้มานั้นเพื่อนรักของเธอต้องผ่านต้องเจออะไรมาบ้างถึงจะลงเอยด้วยดีแต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกดีกับมันเลย

“บ่นเป็นยายแก่ไปได้ กะอีแค่นอนรอบนเตียงมันจะรำบากมากไหม”

ก้องภพพูดเบาๆเพื่อให้ได้ยินแค่สองคน ตอนเข้ามาเขาได้ยินเสียงบ่นเบาๆของคนไข้พิเศษหน้าเดิมที่บ่นทุกครั้งที่เข้ามารักษาและจะต้องมีเรื่องโต้แย่งทุกครั้งไป

“ที่น่าเบื่อที่สุดก็หมอปากหมาเหมือนนายไง ไอ้บ้า”

“อาวๆ พูดดีๆสิครับคนไข้นี้หมอนะครับ”

“หมอแต่ปากยังกับเลี้ยงหมาไว้”

“เอานะผมไม่อยากเถียงกับคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปนอนบนเตียงโน้นไป”

“หยะ ไอ้หมอปากหมา”

ขอบคุณที่ติดตาม ฝากผลงานเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ

ฝากติดตามนิยายของไรท์ด้วยนะคะ