ในจักรวาลที่หาขอบเขตได้ไม่รู้จบแห่งนี้ มีดาวเคราะห์ขนาดใหญ่ดวงหนึ่งที่อยู่เกือบใจกลางของกาแล็กซี พร้อมด้วยดวงอาทิตย์ และดวงจันทร์ที่โคจรอย่างเป็นระบบ เหล่าสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนโลกใบใน ให้ชื่อดาวเคราะห์ที่พวกเขาอาศัยอยู่ว่า "เทอร์ร่า"

เทอร์ร่า เป็นโลกที่มีสิ่งมีชีวิตหลากหลายเผ่าพันธุ์ แต่ละเผ่าพันธุ์ล้วนสรรหาความแข็งแกร่งเพื่อต้องการที่จะเป็นผู้ปกครอง ซึ่งมนุษย์ ก็เป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น มนุษย์นั้นคิดว่าการบ่มเพาะขั้นสูงสุดคือขอบเขตของ จอมจักรพรรดิมหาศาสตรา ซึ่งศาตราแต่ละอย่างนั้น ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ตัวตนนั้นๆบ่มเพาะ ซึ่งตัวตนของรานูฝึกฝนศาสตร์แห่งเวทย์มนต์ ผู้คนจึงขนานนามเขาว่าเป็น จอมจักรพรรดิมหามนตรา ซึ่งตัวตนระดับนี้ เปรียบเสมือนทวยเทพก็มิปราน และก็เป็นตัวตนระดับนี้ ที่ทำให้มนุษย์สามารถดำรงเผ่าพันธุ์ได้อย่างยาวนาน ซึ่งนามของ จอมจักรพรรดิมหามนตรา ท่านนี้คือ "รานู" จอมจักรพรรดิมหามนตรา ท่านนี้ได้สร้างหอคอยรานู เพื่อเป็นสถานที่เก็บตัวบ่มเพาะในที่ห่างไกลขึ้นมา แต่เมื่อมนุษย์ได้เห็นหอคอยแห่งนี้ จึงต่างพากันอพยพกันมาทีละน้อย ทีละนิด จนก่อตั้งกลายเป็นเมืองรานู

แต่แล้ววันหนึ่ง บนยอดหอคอยอันเป็นเสาหลักใจกลางเมืองรานูได้เกิดปรากฎการณ์ประหลาด เป็นปรากฎการณ์ที่ทำให้ท้องฟ้าเกิดความสว่างจ้าจนมนุษย์ธรรมดามองไม่เห็น และหลังจากนั้นไม่นานหอคอยรานูอันเป็นเสาหลักของเมืองก็พังทลายลงมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ อีกทั้งตัวตนของรานูนั้นได้หายสาบสูญไปแล้ว บ้างก็ว่ารานูนั้นหมดอายุขัย บ้างก็ว่ารานูนั้นเสียชีวิต แต่สิ่งที่มนุษย์เหล่านั้นเชื่อมากที่สุดคือ รานูนั้น ก้าวเข้าสู่กระแสธารแห่งมนตราเรียบร้อยแล้ว

"ไม่ ... นี่มันไม่จริง ไม่ใช่ว่าข้าต้องก้าวเข้าสู่กระแสธารหรอกหรือ งั้นข้าทำการตัดผ่านชีวิตนี้ล้มเหลวสินะ แต่นี่ทำไมตัวข้าถึงยังไม่ดับสูญ แล้วทำไมจิตข้าถึงกำลังจะล่มสลาย" รานู ที่ตอนนี้ไร้ซึ่งกายเนื้อ หลงเหลือเพียงแค่ดวงจิตที่อ่อนล้า ซึ่งนั่นเป็นเพราะระหว่างช่วงก้าวผ่าน กระแสธารได้มอบสิ่งๆหนึ่งให้กับดวงจิตของเขา นั่นคือ พลังแห่งเจตจำนง ซึ่งของรานูนั้นคือเจตจำนงของจอมจักรพรรดิมหาศาสตรา ได้หล่อหลอมเข้าไปยังดวงจิตของเขาเพื่อไม่ให้ดับสูญไป เจตจำนง คือสิ่งใด แม้กระทั่งรานูเองก็ยังไม่รู้ มันเป็นพลังลึกลับที่เกิดจากจิตที่ตั้งมั่นของผู้บ่มเพาะที่ทำให้กระแสธารนั้นหันมาเหลียวมอง

"ขอบเขตการบ่มเพาะไม่ได้สิ้นสุดแค่เพียงเท่านี้สินะ ช่องว่างการก่าวผ่านสู่กระแสธารนั้นยังอีกยาวไกลนัก นั่นหมายความว่าจอมจักรพรรดิมหาศาสตรา ยังไม่ใช่ขอบเขตขั้นสุดท้ายของการบ่มเพาะ อีกทั้งพลังที่ปกป้องจิตข้านั้นคือสิ่งใดกัน หรือว่ามันคือพลังที่สามารถทำให้ชีวิตของข้านั้น ตัดผ่านเข้าสู่กระแสธารได้ หรือว่าตัวข้านั้นได้มาแตะที่ชายขอบของกระแสธารบ้างแล้ว แต่น่าเสียดาย ตัวข้านั้นคงมาได้เพียงเท่านี้สินะ กระแสธารแห่งมนตรา หากวาสนามีจริง ข้าคงได้มีโอกาสบ่มเพาะอีกครั้ง และก้าวสู่ดินแดนอันเป็นนิรันดร์แห่งนี้..." จิตของรานูนึกคิดก่อนจะหลับไหลไป เหลือเพียงพลังแห่งเจตจำนงที่คอยปกป้องจิตที่อ่อนล้า ไม่รู้ว่าจิตของเขาหลับไหลไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่ากระแสธารจะทำลายเจตจำนงจอมมหาจักรพรรดิมนตราหรือไม่ ไม่รู้ว่ากระแสธารนั้นจะให้โอกาสเขาอีกครั้งหรือไม่ แต่ทว่า

"เฮือกกก.....อ้ากกกกกกกกกกกกกก" เด็กหนุ่มนัยตาสีม่วงเข้มวัยประมาณ 17 ปี สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียงในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดไม่ใหญ่มาก ตัวเขาพลันสำรวจห้องที่เขาอยู่อย่างช้าๆ แต่หลังจากที่สติ ความรู้สึก และการรับรู้ของเขาเริ่มกลับคืนมา ทั่วทั้งร่างกายของเขาก็ปวดระบมไปทั่วทั้งตัว ความเจ็บปวดที่เหมือนถูกทิ่มแทงจากมีดร้อยๆเล่มทิ่มเข้ามาในคราเดียวทำให้เขาต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

นิยายเรื่องนี้ แต่งตามอารมณ์ เอาแน่เอานอนไม่ได้ ส่วนเรื่องคู่ของพระเอก จะเป็น ช หรือ ญ หรือเป็นหมันไป ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ จะเป็นวายรึเปล่า ก็ตามอารมณ์เลย แต่สมมติถ้าจะทำจริง ก็คงเป็น ช-ช แต่...ด้วยส่วนตัวไม่ได้คิดจะแต่งมุ่งเน้นเรื่องรักๆ ฉะนั้น อย่าถามหาความฟินหรือฉากหวานๆ ความรักแบบวัยรุ่น ฟุ้งฟิ้ง มุ้งมิ้ง จากเรื่องนี้นะครับ ไม่ใช่แนวคนเขียนเลย ตอนนี้ วางพลอตให้ตัวเอก ไม่สนใจเรื่องความรักก่อนนะขอรับ

เนื้อเรื่องเน้นการผจญภัยของตัวเอกซะมากกว่า เติบโตไปพร้อมๆกับตัวเอกเรื่อยๆ อาจจะบอกได้ว่าเป็นนิยายผจญภัยที่ค่อนข้างสโลวไลฟ์นิดๆครับ จนกว่านู้นนนน พระเอกเราจะบรรลุ(เอ้ะ สปอยตอนจบ ที่ไม่รู้จะจบแบบไหน จะออกทะเลไปอีกเท่าไหร่)

ส่วนสเกลพลัง หรือข้อมูลเล็กๆยิบย่อยที่จำเป็นต่อเนื้อเรื่อง เดะจะค่อยๆอัพเดทมาใสหน้านี้ให้นะครับ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ