"...โลกหลังความตาย...อย่างงั้นเหรอ?

เป็นคำถามที่แปลกดีกับที่แบบนี้นะ

...ถ้าไม่ได้คิดซะว่าเป็นต่างโลกเกมแฟนตาซีละก็...

คงมีแต่ [ความว่างเปล่า]

ปลายทางที่แสงมืดมิดขนาดนั้น ฉันจะไปรู้ได้ยังไงละ ก็แค่...เดามั่วๆ ไปอย่างงั้นแหละ

งืม...เอาแบบที่จินตการตามใจชอบ? ฮ่าๆ...

ขอแค่เป็นที่ๆ ฉันอยู่แล้วสงบใจที่สุดก็พอแล้ว มีชาเบอร์รี่ติมไม่จำกัดยิ่งดี...แฮมย่างด้วย

เอาเถอะ ฉันคง...ไม่ตายวันพรุ่งนี้หรอก...

พรุ่งนี้? แหงสิ ฉันมีอีเว้นท์ที่จะต้องไปฟาร์มพร้อมกับ---"

...

...

...

ความทรงจำเท่าที่จะเอามาจดได้...คงมีแค่นี้แหละ

มันเป็นเรื่องราว "ความตายของฉัน" ที่ดูโง่สุดๆ

เพราะหลังจากนั้น โลกรอบตัวฉันก็มืดไปหมด

มันคือ "ความตาย" ขนานแท้

ตายเพราะอะไรก็ไม่รู้

และมาอยู่ "โลกหลังความตาย" ที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้

โลกที่มีแค่...ทะเลรอบด้าน...ต้นไม้ต้นยักษ์ที่เนินหญ้าห่างจากบ้านอิฐสีไม้ที่ฉันอยู่ไม่ถึงร้อยเมตร

โมบายกระดิ่งลมสแตนเลสที่แขวนอยู่หน้าบ้านสองสามพวง...เสียงของพวกมันเวลาโดนลมกระทบกัน ทำให้ใจฉันสงบทุกที

มันเป็นความสงบที่น่ารำคาญนะ...มันคอยกดอารมณ์ความกังวลในใจฉันต่อโลกใบนี้ให้เบาลง

ใช่...ความสงบ...โลกแบบนี้คงถูกจำกัดความไว้อย่างงั้น ตามสิ่งที่ใจฉันในห้วงลึกปราณานามันมากที่สุด

เอาละ...นี่ก็จะ 1 ปีแล้ว...ฉันก็น่าจะ "ชิน" กับโลกแสนเหงานี้ได้แล้ว

ก็มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการเองนี่น่า...

อืม...ต้องอยู่กับมันให้ได้

...

...

ต้อง...อยู่...ให้...ได้...

...

...

ตลอดไป

.........

จบบันทึกครบรอบปีที่ 1 - โลกที่มีเพียงแต่ฉันและความเดียวดาย

--------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องราวของคนๆ หนึ่งที่ตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่โลกที่มีแต่เพียงเกาะกับทะเลที่เป็นกรงขัง ต่างจากการผจญภัยแฟนตาซีที่สิ่งมีชีวิตทั้งโลกใบนั้นมีเพียงแต่ "เขา" เพียงผู้เดียว ชะตากรรมของผู้โดดเดี่ยวนี้...จะถูกเล่าผ่าน "บันทึกเมมโมรี่" ของเขาเอง ทั้งความเเหงาและความเศร้าท่ามกลางความพยายามที่ทำให้ชีวิตของตนเองนั้นมีความสุข จะถูกบันทึกให้ทุกท่านได้รับรู้ถึงกัน

"หากโลกนี้คือความปราณานาของฉันละก็...ได้โปรด...ช่วยฉันที"