“ฉันจะส่งเธอเรียนหนังสือ เริ่มจากการจ้างครูมาติวพื้นฐานให้เธอเรียนที่บ้านก่อน จากนั้นค่อยเข้ามหา’ลัย โอเคไหม?”

คุณป๋ายื่นข้อเสนอที่ดีขนาดนี้มาให้ มีเหรอคนอย่างฉันจะไม่รับ

“โอเคค่ะ ขอบคุณคุณป๋ามากนะคะที่เมตตาหนู” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณเขาจากใจจริง แม้การแสดงออกทางสีหน้าและแววตาของคุณป๋าจะดูไม่ค่อยชอบใจฉันสักเท่าไร แต่เขาก็ทำดีกับฉันมาก

ดังนั้นฉันจึงไม่อาจไปรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจหรือคาดหวังให้เขารักฉันเหมือนลูกแท้ ๆ ได้

“เธอควรที่จะขอบคุณเอื้อมดาวให้มาก ๆ เพราะทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เอื้อมดาวขอฉันเอาไว้ก่อนตาย ฉันก็แค่มีหน้าที่ทำให้เธอที่จากไปแล้วสบายใจ” พอได้ฟังคุณป๋าพูดแล้วฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเข้าไปใหญ่ที่ได้มารู้จักกับคนดี ๆ อย่างพี่เอื้อมดาว

สัญญาเลยว่าทั้งชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณของเธอ..

“ค่ะ แต่ยังไงหนูก็ต้องขอบคุณคุณป๋าด้วยอยู่ดี” เพราะถึงแม้พี่เอื้อมดาวจะฝากฝังฉัน แต่คุณป๋าก็ไม่จำเป็นต้องทำตามก็ได้จริงไหมล่ะ? แต่เขาก็เลือกที่จะทำ

ฉันต้องสำนึกในบุญคุณของเขาให้พอ ๆ กับสำนึกในบุญคุณของพี่เอื้อมดาว

“ฉันให้คนจัดห้องไว้ให้แล้ว อยู่ที่นี่อย่าทำตัวดื้อ และที่สำคัญ..” คุณป๋าลากเสียงยาวแล้วเงียบลงไปครู่หนึ่ง “อย่าแต่งตัวล่อแหลม เพราะฉันมันเป็นพวกความอดทนทางเพศต่ำ..”