“สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่พจน์”

“เกวพี่ว่าเราเลิกกันเถอะนะ” รักยาวห้าปีกลายเป็นเพียงความทรงจำอันน่าขมขื่น ภาพจำของผู้ชายที่เคยบอกรักเหมือนละครฉากหนึ่งที่ยังติดตรึงอยู่ในหัวใจดวงน้อย พี่พจน์บอกเลิกกันในวันเกิดตัวเขาเอง เขาขอให้การเลิกราของเราเป็นของขวัญวันเกิดให้เขาและบอมแบมรุ่นน้องหน้าตาบ้องแบ๊วในแผนก

“เกวเก็บเค้กกลับไปเถอะ แบมเขาเตรียมไว้ให้พี่แล้ว พี่ไม่อยากให้แบมเขาน้อยใจน่ะ”

“พี่พจน์ไม่กลัวเกวน้อยใจ แต่กลัวเด็กชื่อแบมน้อยใจเหรอคะ”

“อะไรกันเกวเข้มแข็งจะตาย และอีกอย่างผู้หญิงเก่งอย่างเกวไม่ต้องการคนกระจอกอย่างพี่หรอก เห็นมั้ยดีต่อใจกันเห็นๆ ” ดีต่อใจกันบ้านพี่พจน์สิ เขาทิ้งฉันที่คบยาวนานถึงห้าปีเพื่อไปคั่วเด็กในแผนกที่เพิ่งเข้ามาเพียงสองเดือน นี่หรือเรียกว่าดีต่อใจกัน

“เถอะน่าเกว เกวเองก็อายุเยอะแล้วคงไม่มานั่งงี่เง่ากับเรื่องไร้สาระอะไรแบบนี้เหมือนเด็กหรอกใช่มั้ยล่ะ”

“ห้าปีที่เราคบกันมามันไม่มีความหมายเลยเหรอคะ” “ถือซะว่าเราทำบุญร่วมกันมาแค่นี้แล้วกันนะ”

“ทั้งหมดนี่เกวทำบุญเหรอคะ”

“เถอะน่าเกว พี่ขอตัวก่อนแบมเขารออยู่” เวลาที่ผ่านมา ความรักที่มอบให้คือบุญ ถ้านี่เป็นบุญกุศลแล้วทำไมน้ำตามันถึงไหลออกมาไม่หยุดล่ะ บุญควรทำให้ปลื้มปริ่มดีใจสิไม่ใช่เสียใจน้ำตานองหน้าอย่างนี้

#เด็กมันยั่ว #เป็นเมียเฮียทิ้งไม่ได้หรอก