ย้อนกลับไป...ซักวันหนึ่งในช่วงปีสอง

...ผมเมา

...ไอ้กอบเมา

...ไอ้จีกำลังกรึ่มๆ

ส่วนไอ้เด็ด...ไม่ได้แดก

ผมกับไอ้กอบแทบจะไม่เหลือสติความเป็นคนตั้งแต่ตอนอยู่ที่ร้านเหล้าแล้ว แต่ทั้งอย่างนั้น ไอ้จีกับไอ้เด็ดก็ยังแสดงความเป็นเพื่อนที่ดีด้วยการปล่อยให้พวกผมสองคนเดินกลับหอพักกันเอง...

...พ่องตายเหอะ!

ไอ้จีจีบสาวได้ตั้งแต่หัวค่ำ มันเลยย้ายไปนั่งกับโต๊ะพวกผู้หญิง ทั้งโต๊ะกินกันแค่พอจิบๆ อาศัยว่าในร้านมีแสงมีเสียงก็เลยถือโอกาสเมาๆ โยกๆ แบบดิบๆ กันไป

ส่วนไอ้เด็ด มันพาผู้หญิงที่คบอยู่ด้วยในช่วงนี้มาด้วย และเนื่องจากยังรู้จักกันได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ดีไอ้เด็ดจึงไม่กล้าแสดงธาตุแท้ให้เห็นเร็วเกินไป มันเลยเลือกสั่งน้ำอัดลมมากินต่างเหล้าตลอดทั้งคืน

...เหอะๆ

ผมกับไอ้กอบกอดคอกันเดินกลับหอด้วยความทุลักทุเล ก็เพิ่งจะมีครั้งนี้แหละที่ผมรู้สึกว่าหอพักของผมช่างอยู่ไกลเกินหนึ่งส่วนแปดไมล์ ให้ตายเถอะไบรอั้น...ขับรถมารับฉันที

ยังไงก็ตาม ในท้ายที่สุดพวกผมก็สามารถประคองกันและกันเข้ามาถึงห้องได้สำเร็จ พวกผมเตะถอดรองเท้าปลิวไปคนละทิศละทาง จากนั้นผมก็หันไปคว้ารีโมทแอร์มากดเปิดเพราะเป็นคนขี้ร้อน ส่วนไอ้รูมเมทของผมมันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากการกระโดดถลาตัวเข้าใส่เตียงนอนเพียงอย่างเดียว

ไอ้กอบหลับตาพริ้มหายใจเข้าออกสม่ำเสมออย่างรวดเร็ว สิ่งแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของผมเวลานี้คือไอ้กอบยังไม่ได้อาบน้ำ

แต่ผมก็บ่นอะไรมันไม่ได้หรอกครับ เพราะผมเอง...ก็เดินไปอาบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

ผมถลาตัวตามไอ้กอบลงไปนอนยังพื้นที่ที่ถูกเหลือไว้ให้ พลิกตัวไปพลิกตัวมาอยู่หลายตลบถึงได้ท่าทางที่นอนสบาย...

“ไอ้ถิง...”

ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นตามเสียงเรียก “ไรมึง?”

“ทำไมกูไม่มีสาวเหมือนไอ้สองตัวนั้นบ้างวะ กูว่ากูหล่อกว่าพวกมันอีกนะเว้ย” ไอ้กอบบ่นงุ้งงิ้งจนผมหลุดยิ้มออกมา

ร้อยวันพันปีไม่เห็นมันจะเคยอยากมีแฟน แต่พอเมาเหล้าเต็มร่างเข้าหน่อยล่ะอยากอ่อยขึ้นมาเชียว

“มึงไม่หาเองเถอะไอ้เดือน” ผมติดเรียกไอ้กอบว่า ‘ไอ้เดือน’ มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว มันเป็นเดือนคณะที่ผมเรียนอยู่ และต่อให้ตอนนี้จะมีรุ่นน้องมาเป็นเดือนแทนแล้ว แต่ผมก็ยังชินกับการเรียกไอ้กอบด้วยคำนี้อยู่ดี

“งั้นมึงช่วยกูหาหน่อยดิ” ไอ้กอบมองตรงมายังผม

“เออๆ พรุ่งนี้เดี๋ยวกูช่วยหา” ผมตอบแบบขอไปที แต่ตอนนี้มึงช่วยเงียบ...แล้วปล่อยกูนอนเถอะเพื่อน...

“ไม่เอาพรุ่งนี้ กูจะเอาวันนี้! เดี๋ยวนี้!” ไอ้กอบทำท่าทางงอแงอย่างกับเด็ก

เหอะๆ ก็หวังว่าพอสร่างแล้วผมจะจำได้ล่ะนะว่าครั้งหนึ่งเคยได้เห็นไอ้เดือนผู้ซึ่งชอบเก๊กหน้าขรึมแสดงสีหน้าง้องแง้งออกมาอย่างนี้

“วันนี้มึงจะไปหาใครได้เล่า” ผมเถียง เพราะแค่จะประคองตัวเองให้ลุกยืนได้โดยไม่อ้วกนี่ก็นับว่าเก่งมากแล้ว

“เออแม่ง...ไม่เจอใครเลยเนี่ย...”

ผมยิ้มอ่อนใส่มัน

“...นอกจากมึง...”