เนื้อหาของนิยายเป็นแค่จิตนาการสมมุติเท่านั้น ไม่ได้เกิดขึ้นจริง และบุคคลในภาพก็ไม่ได้เกียวข้องกับเนื่องหาในนิยายด้วย โปรใช้

วิจารณญาณ ในการอ่านนิสนึง ^ ^

"Some people are meant to fall in love

with each other but not meant

to be together "

สวัสดี!!...ผมก็แค่เด็กนักเรียนม.5 ธรรมดาๆที่อยากใช้ชีวิตในช่วงมัธยมอยากปกติสุข

แต่!!...มันไม่ง่ายอย่างงั้นเมื่อผมดันไปมีเรื่องกับหนึ่งในแก๊งหนุ่มฮอตที่สุดของโรงเรียน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชีวิตเด็กม.ปลายของผมก็ไม่ปกติอีกต่อไป!!

"ควับ!!....ปะ...ปล่อยผมนะ!!" บีบที่ข้อมือแบมแบมแน่นจนแทบจะแหลกคามือ

"หึ!!....ใครที่คิดจะมีเรื่องกับฉันไม่มีวันอยู่อย่างสงบหรอก!!...จำไว้!!"มาร์คพูดทิ้งท้ายก่อนจะปล่อยมือ

ใครที่คิดจะมามีเรื่องกับแก๊งผมมันไม่มีทางอยู่อย่าสงบสุขในโรงเรียนนี้แน่

ใครๆก็รู้กิตสรรพของผมว่าเป็นยังไง หน้าตาหล่อร้ายแบบนี้อย่าคิดจะมาลองดีเป็นอันขาด

"ปึก!!...โอ้ย!!...นี้คุณชนแล้วจะเดินหนีหรอ"ผมหันกลับไปมองเด็กแว่นคนนึงที่มันกล้าขึ้นเสียงใสผม

"เดินไม่ระวังเอง!!"ผมพูดสั้นๆแล้วหันหลังจะเดินหนี

"หมับ!!....สะกดคำว่าขอโทษไม่เป็นไง!!...ไม่มีมารยาท!!"เด็กแว่นคว้าแขนเสื้อผมไว้ไม่ให้ผมเดินหนีก่อนจะด่าผมได้เจ็บแสบมา

"หมับ!!...โอ๊ย!!....ไม่เคยมีใครกล้าว่าฉันมาก่อน!!..และนายเป็นใครถึงได้มีสิทธห๊ะ!!"ผมคว้าเข้าไปที่ข้อมือของเด็กแว่นและออกแรงกระชากให้เข้ามาใกล้ๆ

หวัดดี!!...ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอโหดข้างบนอะหรือก็คือไอมาร์นั้นละ!!...เห็นผมขี้เล่นๆแบบนี้ก็อย่าคิดที่จะมาลองดีนะ

ผมรับประกันได้เลยว่า!...จบไม่สวยแน่

"อ่าวน้อง!!...ที่ช่วยลูกแมววันนั้นนิ!!...เรียนที่นี้ด้วยหรอ"แจ็คสันถามเด็กแว่นที่เค้าจำได้ว่าเมื่อสองวันก่อนปีนขึ้นไปช่วยแมวที่ติดบนต้นไม้จนตัวเองได้รับบาดเจ็บเพราะแมวข่วน

"พี่เป็นใครอะคับ!!"แบมแบมมองหน้าแจ็คสันด้วยความสงสัยว่ารู้ได้ไงว่าเค้าช่วยแมวและอีกอย่างแบมแบมมั่นใจมากว่าเค้าไม่มีทางที่จะรู้จักคนหน้าตาดีแบบนี้แน่

"555+...นี้น้องเรียนโรงเรียนนี้จริงป่าวเนี้ย!!....ไม่รู้จักพี่จริงดิ!!"แจ็คสันหัวเราะออกมาพลางมองไปที่เด็กแว่นที่ทำหน้างง!!...ก่อนจะอึ่งเล็กน้อยที่เด็กแว่นนี้ไม่รู้จักเค้าจริงๆ

"ผมไม่รู้จักพี่หรอก!!...ผมว่าพี่อาจจะทักคนผิด!!....ผมขอตัว"แบมแบมรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยไม่รู้เลยว่าแจ็คสันมองตามแผ่นหลังและยกยิ้มขึ้นมาเหมือนนึกกอะไรสนุกๆออก

หนึ่งในสมาชิกของแก๊งที่จัดว่าน่าครบหามากที่สุด เพราะเป็นถึงประธานนักเรียน และดูเหมือนจะมีเหตุผลมากกว่าใครในกลุ่ม

“ให้พี่ช่วยนะ” เจบีบอกพลางหยิบแว่นที่มันแตกส่งให้ร่างบางตรงหน้าที่ใช้มือคำหาอยู่สักพัก

“ขะ…ขอบคุณครับ” ราวกับโลกหยุดหมุนเค้าจ้องมองใบหน้าหวานตรงหน้าด้วยความหลงไหล

ผมก็แค่พี่รหัสที่ขอดูแลน้องรหัสอย่างไอเด็กแว่นนี้ก็พอ!!....แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเค้าจะไม่รู้นะว่าตัวเองมีเสนห์ขนาดไหนถึงได้ทำอะไรบ๊องๆต่อหน้าผม

ผมหวังว่าคงไม่มีใครที่ได้เห็นอีกมุมนึงของเด็กแว่นยามที่ไม่มีแว่นตาหนาเตอะบดบังอยู่บนหน้าเหมือนผมหรอกนะ

"พี่จินยองไม่กินหรอคับ!!....มันจะละลายหมดแล้วนะ!!...ไอติมนะ!!"แบมแบมบอกพี่รหัสที่มั่วแต่นั่งจ้องหน้าตน จนไอศกรีมในถ้วยจะละลายหมดแล้ว

"กินสิ!!....แต่มองนายกินแล้วมันเพลินจนลืมนะ!!....ไอศกรีมของนายน่าอร่อยว่าของฉันอีก...เอามาแบ่งซะดีๆ"จินยองบอกไปแบบนั้นทำให้แบมแบมจ้องมองมาที่เค้าก่อนจะรีบบอกว่าไอศกรีมมันน่ากินแล้วเอื่อมมือไปตักของแบมแบมเข้าปาก

ผมก็แค่เพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื้อกับเพื่อนตัวเองก็เท่านั้น!!...ใครจะมองว่าไอแบมมันเป็นเด็กเนิร์ดเด็กแว่นผมไม่สนใจ!!....ผมชอบมันเพราะว่ามันเป็นของมันแบบนี้!!...ซุ่มซ่ามเอยอะไรเอยผมถือว่าเป็นเสนห์เลยละ...และอีกย่างผมว่าคุณยังไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของมันยามที่ไม่มีแว่นตาหนาเตอะนี้บดบัง

"ทำไมอะฉันไม่เคยมองนายเป็นเพื่อน!!...เพราะฉันคิดกับนายมากกว่านั้น!!...โถ่!!...ไม่ได้ๆพูดออกไปแบบนี้ไอแบมมันโกรธผมแน่นอน"ผมโวยวายกับตัวเองลั่นหน้ากระจกที่ผมใช้ซ้อมพูดก่อนจะไปพูดจริงๆกับแบมแบมแต่คงไม่ต้องไปแล้วละเพราะว่ายังไงผมว่าไม่เวิร์คเห้อๆๆ

แม้ภายนอกผมจะทำเป็นรังเกียจแบม รังแกสาระพัดแต่ผมบอกเลยข้างในลึกๆผมไม่ได้คิดแบบที่ผมแสดงออกสักนิด

"แบมฉันบอกนายว่าอะไร!!"ยูคยอมเดินสาวเท้าเข้าไปใกล้แบมแบมเลือยๆ

"นะ...นายถอยออกไปก่อน!!"แบมแบมบอกตะกุกตะกักพลางถอยเท้าออกมาเลื่อยๆ

"หืม!!...นายกล้าสั่งฉันงั้นหรอพี่ชาย!!"ยูคยอมบอกแต่ก็ยังไม่หยุดที่จะก้าวเข้าไป