เกริ่น

อัมสเตอร์ดัมประเทศเนเธอร์แลนด์

23:20น.

“อื้อ~” กลิ่นไม่พึงประสงค์คล้ายของเหม็นเน่าลอยเข้ามาแตะปลายจมูกบางของคนตัวเล็กที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราด้วยฤทธิ์ของยานอนหลับ ช่วยปลุกเธอให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงกลางดึกบริเวณซอยเปลี่ยว

“ปะ..ปวดหัวจัง..อื้อ! กะ..กลิ่นอะไรเนี่ย..ทะ..ทำไมเหม็นจัง” มือเรียวรีบยกขึ้นปิดจมูกอัตโนมัติ ขณะที่เปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่ วีนัสปรับสายตาให้คุ้นชินกับการตื่นนอนที่ไม่ปกติ แล้วปรือขึ้นช้าๆ ท่ามกลางความงัวเงีย

“..!!!?” หัวใจดวงน้อยหล่นวูบลงสู่เหวลึก เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนกองขยะขนาดใหญ่ พร้อมกับหนังสือพิมพ์แผ่นบางที่ความยาวของมันปกคลุมร่างของเธอเอาไว้ได้มิดชิดพอดี

เด็กสาวก้มมองเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเองที่ไร้ซึ่งเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ ปกปิดอยู่ด้วยแววตาสั่นระริกด้วยความตกใจกลัว พยายามนึกว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงมาตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ขนาดนี้ได้ ทว่าพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

ความทรงจำสุดท้ายที่พอจะหลงเหลืออยู่ก็คงเป็นตอนที่เธอกำลังจะไปเที่ยวที่สถานเริงรมย์กับแฟนหนุ่ม จากนั้นภาพทุกๆ อย่างก็ค่อยๆ เลือนลางจนมันจางหายไปในที่สุด

“จริงสิ! พี่บิลลี่! พี่บิลลี่คะ! พี่บิลลี่!” คนตัวเล็กร้องเรียกชื่อแฟนหนุ่มเสียงดังลั่น ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ เพื่อเสาะหาคนที่ควรจะอยู่ด้วย ทว่ารอบตัวเธอกลับมีเพียงแค่กองขยะและความมืดสลัว ไร้ซึ่งเงาของคนที่เคยบอกว่าจะไม่ทิ้งกัน

“พะ..พี่บิลลี่..อึก..วะ..วีกลัว..ชะ..ช่วยวีด้วย” เรียวแขนเล็กสั่นเทาค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาโอบกอดตัวเองเอาไว้เพื่อคลายความหนาวเหน็บจากสายลมที่พัดโชยในยามวิกาล

เธอตะโกนเรียกชื่อเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็มีเพียงแค่เสียงสะท้อนของตัวเองที่ดังก้องตามหลังมา ภาพกองขยะตรงหน้าพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ จากม่านน้ำตาที่ตีตื้นขึ้นมาคลอเต็มสองเบ้า ความโดดเดี่ยวเดียวดายและความอ้างว้างทำให้มันไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มนวลในที่สุด

“อึก..พะ..พี่บิลลี่..พี่ทิ้งวีไปไหน..ฮือ..ทำไมวีถึงอยู่คนเดียวในสภาพนี้..อึก” เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นในที่เปลี่ยวเกือบจะทั่วทั้งบริเวณ มีเพียงแค่กองขยะและกลิ่นเหม็นเน่าของมันเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเธอ

“เอวาจอดรถ” เสียงทุ้มต่ำออกคำสั่งกับมือซ้ายคนสนิท เมื่อได้ยินเสียงคล้ายคนกำลังร้องไห้ดังเข้ามาในโสตประสาท ฟิลลิปส์ละสายตาจากแฟ้มเอกสารหนาเตอะในมือแล้วมองออกไปยังด้านนอกหน้าต่างรถที่ถูกเปิดอยู่

“นายจะแวะเหรอคะ” เอวาหันมาเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“ได้ยินเสียงคนไหม”

“ผมไม่เห็นได้ยิน นายหูฝาดหรือเปล่าครับ” อาดัมมือขวาคนสนิทขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย ที่เขาได้ยินมีเพียงแค่เสียงลมพัดและเสียงเครื่องยนต์ของรถที่กำลังแล่นอยู่เท่านั้น

หรือต่อให้มีเสียงคนจริงๆ เขาก็ยังแปลกใจอยู่ดี เพราะปกติแล้วคนอย่างเจ้านายหนุ่มไม่เคยสนใจสิ่งใดถึงขนาดที่จะต้องวางงานสำคัญในมือ และร้องขอให้หยุดรถมาก่อน

“มึงไม่ได้ยินแต่กูได้ยิน เอวาจอดรถ” ฟิลลิปส์กดเสียงต่ำใส่ แล้วหันไปออกคำสั่งกับเอวา เมื่อเห็นว่าโทนเสียงของเจ้านายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนไป เธอจึงยอมหยุดรถให้แต่โดยดี

“เดี๋ยวกูมา” เขาหยิบเสื้อสูทที่แขวนไว้ข้างประตูรถลงมาสวมใส่ แล้วติดกระดุมให้ครบทุกเม็ด ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถเพื่อเดินตามหาเสียงที่ได้ยิน

“นายจะไปไหนครับ” มือขวาคนสนิทเอ่ยถามเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มเดินเข้าไปในซอยเปลี่ยวเพียงคนเดียว โดยที่ไม่ได้เรียกพวกเขาให้ตามลงไปด้วยทุกเหมือนทุกครั้ง

“มึงอยู่นี่นะเอวา กูจะลงไปตามนาย”

“แกอยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันไปเอง”

“ไม่ต้องเถียงกัน กูจะไปคนเดียว” ฟิลลิปส์กล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น ก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋าเดินไปตามเสียงที่ยังคงดังก้องไม่หยุด

“ฮึก..ฮือๆ ช่วยด้วยค่ะ..คะ..ใครก็ได้ช่วยด้วย” วีนัสพยายามตะโกนร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ เพราะร่างกายเธอขาดอาหารและน้ำอย่างหนักจนเรี่ยวแรงเริ่มอ่อนลง

ตั้งแต่ที่เธอออกจากโรงแรมมาตอนเที่ยงวันจนกระทั่งมาถึงตอนนี้ ยังไม่มีข้าวตกถึงท้องเธอเลยสักเม็ด

“ใครก็ได้..อึก..ชะ..ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที..” เสียงของเธอแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ไล่ระดับลงมาในแต่ละประโยค ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลางเมื่อร่างกายเริ่มหมดแรง

“เธอเป็นใคร?”

เสียงทุ้มนุ่มแฝงความเย็นชาทว่ากลับฟังลื่นหูดังขึ้น ทำให้วีนัสค่อยๆ เอี้ยวตัวหันกลับไปมองยังต้นทางของเสียง ร่างของชายหนุ่มสูงใหญ่อยู่ในชุดสูทสีดำสนิทกำลังยืนมองสภาพน่าอายของเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ดวงตากลมหรี่ลงเล็กน้อยเพื่อจ้องมองเจ้าของใบหน้าคมคาย แต่ด้วยแสงไฟที่สาดกระทบเข้ามาจากทางด้านหลังของเขา ทำให้มันมืดจนยากที่จะมองเห็น

“....” ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อชายในความมืดคนนั้นยอมเดินเข้ามาตรงที่ที่มีแสงสว่าง เธอจึงมีโอกาสได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างชัดเจน อีกใจหนึ่งก็หวั่นกลัว แต่อีกใจก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ “ชะ..ช่วยด้วยค่ะ..เฮือก!”

ร่างเล็กกลิ้งตกจากกองขยะหล่นรวงลงสู่พื้นปูนท่ามกลางสายตาที่ไร้แววของมาเฟียหนุ่ม เขายืนมองเรือนร่างเปลือยเปล่าที่มีสภาพมอมแมมอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยอมถอดเสื้อสูทตัวโคร่งของตัวเองออก แล้วนำมันไปสวมให้กับเธอ จากนั้นก็ค่อยๆ ช้อนตัวคนไร้สติขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินไปยังรถยนต์คันหรูของตัวเองที่จอดอยู่ทางด้านหน้า