ยามอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไกล ปรากฏจันทร์ส่องไสวแต่อับเฉา

ดวงดาราพร้อมเพียงพามัวเมา มิวายสิ้นความเหงาว้าเหว่ใจ

จิตคิดคดเสน่หาชายในฝัน ชายผู้นั้นคือใครเล่าใคร่ครวญคิด

แม้นเป็นฝันกลับผูกพันฝังในจิต ดั่งลิขิตให้เป็นคู่สร้างสมมา

ยุทธภพนี้กว้างไกลสุดพรรณนา กลับนำพามาเจอกันในภพนี้

ภพที่พร้อมด้วยคมดาบและสงคราม กลับเสน่หาตามติดชายผู้นั้น

หิมะน้อยคอยรักด้วยความเหงา เพียงบรรเทาไออุ่นจากตัวท่าน

ข้าเหมือนนกปีกหักไร้ทนทาน จากเมืองมารสู้เมืองรักอย่างสันโดษ

หวังเพียงท่านเมตตาและปรานี ไม่ทิ้งขวางร้ายดีเช่นคนพาล

ถนอมรักใจข้าด้วยรักนาน ด้วยหัวใจของท่านนิรันดร