ภาพของเธอคือคุณหนูจอมหยิ่ง ขาวีน เอาแต่ใจ จนบิดาทนไม่ไหวต้องจับเธอแต่งงานโดนเร็ว กับลูกชายของเพื่อนรัก 

แม่จอมดื้อมีหรือจะยอมโดยง่าย เธอตั้งใจหนีงานวิวาห์ด้วยการจ้าง เขา หนุ่มสเปนสุดหล่อ ที่พลัดหลงเข้ามาในชีวิตเธอพอดี

"ยาหยีจะมีลูก แต่ไม่อยากมีสามี" 

เจ้าหล่อนประกาศไว้แบบนั้น

เขามาเที่ยวและพบปะกับญาติๆ พรหมลิขิตขีดบันดาลให้เขาสะดุดสายตากับแม่สาวจอมดื้อ ที่ญาติของเขาต้องแต่งงานด้วย และไม่อยากแต่งงานกับเจ้าหล่อน พอๆ กับที่เจ้าหล่อนไม่อยากจะแต่งงานกับญาติของเขา ริคาโด้เป็นทางเลือก และทางรอดของพวกเขา

ทว่า...

วิวาห์ที่หล่อนตั้งใจจะลวง 

แต่สำหรับเขา

วิวาห์นี้จะเป็นบ่วงแห่งนิรันดร์

ที่คล้องเขาและเธอไว้ด้วยหัวใจรัก

โปรยปราย...  

“เราไม่ได้อยู่ที่บ้านบรรณพัชรแล้วไม่จำเป็นต้องเล่นละครหรอกค่ะ แต่โอ๊ย! แล้วจะทำยังไงละคะ เรื่องจัดงาน เตรียมงาน ไหนจะเรื่อเงินค่าสินสอดอีก คุณจะเอาที่ไหนมาแสดงให้ที่บ้านของยาหยีดู” ริคาโด้คอแข็งไปเล็กน้อย กับคำพูดของธีร์วรา แต่เขาก็ยิ้มน้อยๆ พลางพูดเสียงทุ้มว่า

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ยาหยี ทุกอย่างน่ะ นายเสือเขารับอาสาช่วย”

“พี่เสือเหรอคะ?” ธีร์วราย่นหัวคิ้ว

“พี่เสือจ่ายช่วยมาแล้วล้านหนึ่งเรื่องค่าจ้างของคุณ แล้วนี่ยังจะช่วยเรื่องงานอีกเหรอคะ เอ๋ ทำไมต้องช่วยเยอะขนาดนี้ด้วย แล้วเรื่องสินสอด…”

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับยาหยี ผมจัดการทุกอย่างได้ โอเคไหม? ผมรับเงินคุณมาแล้วเป็นค่าจ้าง แล้ว ผมก็ต้องทำงานให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องวิธีการทำงานของผม ยาหยีไม่ต้องเป็นห่วง รับรองว่าแผนการของคุณจะสมบูรณ์ เพอร์เฟค ร้อยเปอร์เซ็น” เสียงห้าวเอ่ยขัด และพูดเหมือนจะตอกย้ำความมั่นใจให้กับเธอ

“แต่ว่า...” หญิงสาวอดขัดขึ้นไม่ได้ มันไกลเกินกว่าที่เธอคิดไว้ เสียแล้วตอนนี้ เธอเพียงแค่อยากจะหนีงานวิวาห์กับสุธีธัช กลับกลายเป็นว่าเธอต้องมาแต่งงานกับสามีรับจ้างคนนี้แทน หากแต่น้ำเสียงห้าวทุ้มนั้นยังย้ำชัด ชวนให้เธอมั่นใจ

“เชื่อใจผมนะครับ บอกแล้วยังไงล่ะครับ ว่าถ้าไม่ได้ผล ไม่พอใจ ยินดีคืนเงิน หึๆ”

“เฮ้อ...” ธีร์วราได้แต่ถอนใจ พลางพยักหน้ายอมรับในที่สุด ก็คงต้องปล่อยให้เขาทำงานตบตาของเขาไปนั่นแหละ หญิงสาวคิดในใจ ดูเหมือนว่าเขาจะทำงานเกินคุ้มกว่าค่าจ้างเสียอีกนะคราวนี้…

แม่ยอดหวานใจไม่รู้เสียแล้วว่า นอกจากเขาจะไม่คืนเงินเธอแล้ว เขาจะไม่คืนหัวใจให้เธออีกต่างหากล่ะงานนี้

โปรยปราย...

“ยาหยี ไปยืนทำไมที่นั่น อันตรายรู้ไหม!”

“กลัวยาหยีฆ่าตัวตายหรือไงกันคะ” เสียงใสเย็นเอ่ยอย่างเย็นชา ทำเอาริคาโด้สะอึก เขาซบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่น เพียงแค่ได้แตะต้อง อารมณ์ร้อนรักก็พุ่งพล่านอย่างที่เขาไม่เคยเป็นหรือรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะจ้ะคนดี โนเวียง ไปข้างในกันดีกว่านะ” เขาพยายามใช้ไม้นวมกับคนในอ้อมแขนให้มาก ริคาโด้รู้จักนิสัยรั้นๆ ของธีร์วราดีนัก ว่าบางทีก็ต้องแข็งบ้างอ่อนบ้าง เพื่อตะล่อมให้เจ้าตัวยอมใจอ่อน นัยน์ตาคมกริบหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์

“ยาหยีจะกลับบ้าน พายาหยีกลับบ้านด้วย ที่ผ่านมาก็ให้แล้วกันไป ยาหยีไม่ถือ” ธีร์วราว่าเสียงเย็นเชียบ เธอโกรธคนที่กำลังกอดอยู่นี่นัก เขาเอาเปรียบเธอ แล้วยังมากักเธอไว้ คงหวังจะให้เธอยอมสยบ แล้วเมื่อใช้เธอจนหมดประโยชน์เขาก็คงไม่วายจะถีบหัวเธอส่ง ธีร์วราคิดแต่ในแง่ร้าย เพราะความที่เธอไม่เคยไว้วางใจในเพศชาย และโดนทรยศหักหลังมาก่อน ริคาโด้เองก็ทำให้เธอไว้ใจ แต่กลับมารวบรัดเธอแบบนี้ มันก็ทำให้ธีร์วรายากนักที่จะวางใจเขา

“ยาหยีหมายความว่ายังไง” ชายหนุ่มจับร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า ใบหน้าคมสันนั่นดุกร้าวจนเธอนึกหวาด แต่ธีร์วราก็ทำหน้าเชิดอย่างเย่อหยิ่งใส่เขา พร้อมกับตะโกนใส่หน้าเขาอย่างโกรธเกรี้ยว

“ก็หมายความว่า ยาหยีจะกลับบ้าน ยาหยีไม่ไปไหนด้วยทั้งนั้น แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับยาหยีอีกนะ ยาหยีจะไปสารภาพกับคุณพ่อ จะถูกจับแต่งงานอีกรอบยาหยีก็ยอม”

“อ๋อ...ทำไมอยากจะได้ผัวใหม่หรือไงกัน ไม่มีทางหรอกนะยาหยี ยาหยีเป็นของพี่ ของพี่คนเดียว” อ้อมแขนนั่นรัดแน่นเข้าราวกับงูรัดเหยื่อ ใบหน้าคมสันฉกวูบลงมาปิดปากอิ่ม ที่ชอบพูดจากระแทกใจเขาให้เงียบเสีย ธีร์วราดิ้นอึกอัก พยายามร้องบอกตัวเองว่าเธอต้องไม่ยอม ต้องไม่ยอมคนเจ้าเล่ห์นี่อีกแล้ว เขาจะหลอกให้เธอรัก เพื่อจะตักตวงทุกอย่างจากเธอ