The Ghost Bride

ZhanBo

WARNING : BL, Mprge , Omegavers, น้ำเน่า, 18+

บทนำ

จดหมายทางไกลมีเพียงข้อความที่ไม่ยาวเกินจะเข้าใจ เพียงแต่ผู้รับสารนั้นยังคงไล่สายตาไปตามตัวอักษรจากปลายพู่กันของบิดาครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้แน่ใจว่าตนนั้นเข้าใจเนื้อความในจดหมายไม่ผิด

ไป๋อี้เถียนวางจดหมายลงบนโต๊ะไม้ที่ใช้อ่านตำราตั้งแต่อายุสิบขวบกระทั่งจนตอนนี้สิบห้าปีผ่านไป การติดต่อครั้งแรกจากครอบครัวกลับเป็นการเรียกตัวเขากลับไปแต่งงาน

ราวกับตัวตนของไป๋อี้เถียนมีประโยชน์เพียงไว้สืบสกุลเท่านั้น

“ท่านหมอไป๋ ได้เวลาแล้วขอรับ” ผู้ช่วยเอ่ยผ่านประตูเพื่อเตือนความจำ

ไป๋อี้เถียนตอบรับแล้วจัดการเก็บจดหมายเข้าหีบไม้ใบเล็กและหยิบจับเอาเครื่องมือลงไว้ในห่อผ้าเพื่อเดินทางออกไปตรวจดูอาการของชาวบ้านดั่งที่ได้นัดหมายกันไว้ในวันนี้

“อากาศเริ่มหนาวแล้วนะขอรับ หยิบเสื้อคลุมไปด้วยไม่ดีหรือ” ผู้ช่วยของเขามีเพียงชายชราเจ้าของที่ดินร้างไร้การปลูกพืชที่แบ่งเรือนไม้หลังเล็กที่เดิมที่ใช้เก็บฟืนนั้นให้ไป๋อี้เถียนได้หลับนอนนับตั้งแต่เขาถูกส่งมาที่เขาลั่วหยางแห่นี้ก็เข้าปีที่สิบห้า

“จริงด้วย...รอข้าสักครู่ท่านลุงหลิว”

เสื้อคลุมที่ท่านแม่ส่งมาให้เมื่อหน้าหนาวสามปีก่อนถูกหยิบขึ้นมาคลุมไหล่ ไป๋อี้เถียนมีเพียงชุดผ้าฝ้ายสีสันไม่มากเพราะราคาถูกเงินที่ได้ส่วนใหญ่ก็ได้จากญาติผู้ป่วยที่เรียกให้เขาเข้าไปรักษาอาการ นอกจากนั้นก็มีข้าวสารอาหารแห้งที่ถูกหยิบยื่นให้หากชาวบ้านคนใดมีเงินไม่มากพอจะจ่ายค่ารักษา ไป๋อี้เถียนรับน้ำใจเหล่านั้นทดแทนได้ไม่เคยปริปาก

แม้จะเข้าศึกษาในสำนักการแพทย์ที่มีหมอหลวงจากราชสำนักเข้าศึกษาหลานต่อหลายรุ่น แต่เพราะเงินสมทบที่ต้องจ่ายหลังเล่าเรียนผ่านไปสิบปีนั้นก็มากเกินไปที่ไป๋อี้เถียนจะจ่ายไหว...แม้ท่านแม่จะช่วยหยิบยื่นแต่ภาระของนางก็มากมายนัก

และลูกนอกสมรสจะเรียกร้องสิ่งใดได้...แค่บิดายอมส่งเขามาเล่าเรียนไกลหูไกลตาถึงที่แห่งนี้ก็ดีเพียงใดแล้ว

“ท่านหมอไป๋ เชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ” หญิงเจ้าของโรงน้ำชาออกมาต้อนรับเป็นอย่างดีเช่นเคย ใบหน้าของเธอแต้มยิ้มอย่างเป็นมิตร ด้านหลังมีเสี่ยวเอ้อเดินถือถาดน้ำชามาต้อนรับ

“ข้าแจ้งพวกเขาไว้แล้วว่าท่านจะมาเวลานี้ อีกเดี๋ยวคงทยอยกันลงมา...ดื่มน้ำชารอก่อนเถอะ”

“ขอบใจท่านมากเถ้าแก่เนี้ย”

ไป๋อี้เถียนเอ่ยปากให้ลุงหลิวช่วยจัดเตรียมยาลูกกลอนและยาสมุนไพรแยกไว้ในห่อผ้าเพื่อจะได้ง่ายในการแจกจ่าย

ภายในห้องของท่านหมอมักจะถูกเยี่ยมมองด้วยสายตาหลายคู่ของเสี่ยวเอ้อที่ถึงแม้จะได้พบกันบ่อยครั้งก็ยังรู้สึกชื่นชอบใบหน้าราวสวรรค์สร้างของท่านหมอไป๋ไม่รู้เบื่อ เสียงซุบซิบดังเป็นทอดๆ เมื่อเหล่าลูกค้าของโรงน้ำชาทยอยกันลงมาเพื่อเข้าพบท่านหมอไป๋ที่เลื่องชื่อข้ามหุบเขาไปไกลหลายหมู่บ้าน

“ข้าเพิ่งเคยได้เห็นหน้าท่านหมอใกล้ๆ ก็ครานี้...อย่างกับเทพเซียนจากเขาลั่วหยาง”

“ถ้าบอกว่าท่านหมอเพิ่งออกจากสวนสวรรค์ของเง็กเซียนข้าก็เชื่อ”

ทั้งสองยังคงคุยกันด้วยเสียงกระซิบไม่ต่างจากอีกหลายคนที่เพิ่งได้พบหน้าท่านหมอไป๋ หมอเทวดาที่ขึ้นชื่อเรื่องการรักษาจนหลายคนต้องเดินทางไกลเพื่อมาให้ท่านหมอช่วย

“หน้าหนาวปีนี้มาเร็วนักและคงจะนานกว่าทุกปี...ยาสามห่อนี้แบ่งใช้จนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลินะ”

“ขอบรับท่านหมอ”

คนไข้คนสุดท้ายเดินจากไปเมื่อยามพลบค่ำมาถึง ท่านลุงหลิวยังคงอยู่ช่วยเก็บข้าวของจำเป็นและแจ้งให้ทราบถึงเงินที่เพิ่งได้รับ

มันยังไม่มากพอจะให้ซื้อเสบียงเตรียมไว้สำหรับฤดูหนาวปีนี้

“คืนนี้ก็พักกับข้าก่อนเถิดท่านหมอ...ช่วงนี้ทางการออกมาเตือนบ่อยๆ ว่าโจรภูเขาเริ่มชุกชุมอีกแล้ว” เถ้าแก่เนี้ยยกมื้อค่ำมาให้

“อย่างนั้นหรือ...ท่านลุงหลิวว่าอย่างไร”

“พักเอาแรงกันสักคืนก็ดีนะท่านหมอ”

เมื่อความเห็นตรงกัน ไป๋อี้เถียนจึงออกปากขอรบกวนเถ้าแก่เนี้ยสำหรับคืนนี้ หลังจัดการมื้อค่ำไปเพียงครึ่งเดียวเสี่ยวเอ้อก็มาบอกว่าน้ำร้อนสำหรับท่านหมอไป๋ถูกเทลงอ้างไม้ไว้รอท่าแล้ว

ไป๋อี้เถียนหยิบห่อผ้าลงมาถึงบริเวณห้องชำระกาย ใบหน้าได้รูปกวาดมองรอบกายเพียงครู่แล้วจึงปลดผ้าผูกเอวออกเพื่อลงล้างคราบไคลของทั้งวันให้พ้นจากตัว น้ำร้อนซึมกายช่วยคลายความเมื่อยล้าจากการนั่งตรวจคนไข้ทั้งวัน มือสองข้างยังช้าเล็กน้อยจากการฝังเข็ม ดวงตาสีเข็มกลมวาวมองผิวน้ำที่มีไอควันราวตกในภวังค์ความคิด

อีกสามวันท่านพ่อคงส่งคนมารับเขากลับ...ระหว่างนั้นคงต้องฝากให้ท่านลุงหลิวดูแลคนไข้ที่อยู่ในหมู่บ้านไปก่อน หากเรื่องจบไป๋อี้เถียนคงเดินทางกลับมายังหมู่บ้านตีนเขาแห่งนี้

หากเจ้าสาวของเขารู้ ว่าคนที่จะแต่งงานด้วยเป็นเพียงหมอยากไร้ไม่มีทรัพย์ติดตัวใด ไป๋อี้เถียนคงทำได้เพียงก้มหัวขอโทษ...ถึงอย่างนั้นชายชาตรีอย่างเขาก็จะเลี้ยงดูเธอให้สมฐานะไม่ขาดตกบกพร่อง

หรือจะเข้ารับตำแหน่งหมอประจำตระกูลพวกเสนาสักตระกูลหรือพวกพ่อค้าวาณิชสักคน...เงินทองคงไม่ขาดมือนัก

ไป๋อี้เถียนย้อนคิดถึงจดหมายทาบทามเมื่อต้นฤดูที่เขายังไม่ได้เขียนตอบรับ ค่าจ้างสำหรับหมอประจำตระกูลนั้นไม่น้อยและมีบ้านพักเป็นของตัวเอง...ติดก็แต่ตัวของไป๋อี้เถียนเป็นคนยึดมั่นถือมั่นคุณธรรมราคาน้อย ทุกวันนี้ที่มีไม่พอกินก็เพราะสงสารคนยากไร้ที่มีเงินไม่มากพอเข้าไปหาหมอที่สำนักหมอที่ราคาสูงแต่มียาดีอยู่มากมาย

ไป๋อี้เถียนขบคิดซ้ำไปซ้ำมากระทั่งหลับลงไปในที่สุดเมื่อเข้าเที่ยงคืน

เมื่อเย็นย่ำในวันที่เหมันต์ฤดูเข้ามาเยือน รถม้าและบ่าวรับใช้เพียงหนึ่งคนจึงเดินทางพาท่าหมอไป๋ลงจากหมู่บ้านตีนเขาเดินทางไกลข้ามเขาลั่วหยางเพื่อมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงแคว้นชิงที่เดิมคือบ้านเกิดเมืองนอนของไป๋อี้เถียนบุตรชายนอกสมรสของเสนาบดีการคลังผู้มั่งคั่งด้วยทรัพย์สินและบารมี

เพียงแต่บุตรชายเพียงคนเดียวกลับเกิดจากนางคณิกาเสียนี่

ช่างเป็นรอยด่างพร้อยในประวัติของตนยิ่งนัก