กานต์       กรการณ์ ภิรมย์วัชรกุล

คณะครุศาสตร์ ปี 3 สาขา พลศึกษา

ถ้าผมเจอเธออีกผมจะไม่ปล่อยเธอไปแน่

 ไวน์         บัณฑิตา อัศวรักษ์

คณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 3 สาขา วิศวกรรมเคมี

ทำไมฉันต้องกลับมาเจอคนที่ทำให้ฉันเจ็บอีก

 ...

“นี่…ในรถนะ…” บัณฑิตาเอ่ยเสียงสั่น พยายามดันอกเขาไว้ ความกลัวและความตื่นเต้นผสมปนเปกันในอกอย่างควบคุมไม่อยู่

“ใช่ไง…ในรถ” เสียงทุ้มพร่าของเขาเปล่งออกมาเบา ๆ ทว่ากลับส่งแรงสะเทือนแล่นวูบไปทั่วช่องท้องของเธอ

“ถ้าไวน์ไม่ส่งเสียง...ก็ไม่มีใครได้ยิน” เขาว่าพลางโน้มหน้าลงต่ำ ใกล้จนลมหายใจอุ่นเป่ารดปลายคาง

เธอเม้มริมฝีปากแน่น พยายามผลักไหล่เขาออกเพื่อแสดงการต่อต้าน แต่ในพื้นที่แคบ ๆ แบบนี้ คนที่อยู่ด้านบนย่อมได้เปรียบอย่างชัดเจน

“อ๊ะ...” เสียงหลุดออกจากลำคอเมื่อฝ่ามือหนาบดขยี้ยอดอกเธออีกครั้ง ขณะเดียวกันอีกข้างก็ถูกริมฝีปากครอบครองอย่างแนบแน่น

เขาเลื่อนใบหน้าไปซุกไซ้ซอกคอ ดูดเม้มเนื้อนุ่มตรงนั้นจนเกิดความรู้สึกเจ็บจี๊ดประหลาด ๆ ที่แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกวูบไหวลึกในใจ

“พอได้แล้ว...กานต์...” เธอเอ่ยเบา ราวกับแรงจะหมดลงเรื่อย ๆ

“ไวน์...เงียบหน่อย” เขาเอ่ยเสียงต่ำ พลางผละจากซอกคอขึ้นมามองเลยไปยังด้านหลังรถ แต่ขณะที่สายตาเฝ้าระวัง มือกลับยังไม่หยุดเคลื่อนไหว ยังคงบีบเคล้นทรวงอกของเธออย่างเชื่องช้าแต่แน่นหน่วง

“มีคนมา...” เขากระซิบเบา

“อื้อ...” เธอสะดุ้งแทบลืมหายใจ เมื่อริมฝีปากร้อนก็โน้มลงมาจูบเธออย่างแนบแน่น กลบเสียงทุกอย่างไว้ในโพรงปาก เธอได้ยินเสียงฝีเท้าและบทสนทนาแว่วมาใกล้ แต่รถที่ติดฟิล์มมืดก็ช่วยปกปิดภาพในนั้นได้ดี

เสียงคุยกันเงียบลงแล้ว และฝีเท้าก็ค่อย ๆ ห่างออกไป... เหลือเพียงเสียงหอบหายใจที่ยังไม่ทันสงบ กับสัมผัสอ่อนโยนของจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปาก

“ชอบไหม...” เขากระซิบถามเบา ๆ ข้างใบหู

บัณฑิตาเงียบ ไม่กล้าตอบ ราวกับกลัวว่าคำพูดใดจะหักพังเกราะสุดท้ายในใจ

“แต่กานต์ชอบนะ...มันตื่นเต้นดี”

สายตาคมสบตากลมโตที่ยังสั่นระริก แล้วเขาก็ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เจือความพอใจที่ยากจะปิดบัง

.

.

*นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ผู้เขียนนำมาเป็นอิมเมจตัวละครในเรื่องเท่านั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์ทำให้เสียหายแต่อย่างใด*

.

.

....คอมเมนต์ติชมกันได้นะคะ ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ด้วยน๊าาา