'หวังอี้ป๋อที่ต้องสูญเสียน้องชาย และ' เซียวจ้าน ที่ต้องสูญเสียเพื่อนที่รักมากที่สุดไป หัวใจของเขาพร้อมที่จะได้รับความอบอุ่นจากเขาแล้ว...หวังอี้ป๋อ คนที่นำพาไออุ่นเข้ามามอบให้เซียวจ้าน

“ผมเผลอกัดกระพุ้งแก้มตัวเอง..อ๊ะ”

“บ้วนปากก่อนดีไหม?” มือหนารีบคว้าข้อมือบางเดินไปยังซิงค์ล้างจานพร้อมกับรีบเทน้ำใส่แก้วไปให้อีกฝ่าย

“ค่อยๆ นะ” เซียวจ้านรับน้ำมาจากอีกฝ่ายพร้อมกับค่อยๆ บ้วนเลือดที่ยังซึมออกมาอยู่

“ดูท่าจะเจ็บ กัดเต็มแรงเลยสิท่า” อี้ป๋อยืนมองร่างผอมที่ยืนบ้วนปากพร้อมกับผ้าที่ปิดตาอยู่คงทำให้อีกฝ่ายเคืองอยู่ไม่น้อย

“ตาไม่ดี ฟันยังมากัดเจ้าของมันอีก...เจ็บชะมัด”

“ไหน ผมดูหน่อย” มือหนาเชยคางร่างผอมขึ้นก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายอ้าปากเพื่อให้เขาได้สำรวจว่าแผลคงไม่ใหญ่จนต้องได้เย็บ เซียวจ้านค่อยๆ อ้าปากเพื่อให้อี้ป๋อสำรวจกระพุ้งแก้มของเขา

“อ่า...”

“ขอโทษนะ เจ็บหรือเปล่า” อี้ป๋อเชยคางอีกฝ่ายให้สูงขึ้นเมื่อเขาเริ่มมองเห็นวแผลด้านในได้ชัดแล้ว ใบหน้าเรียวส่ายไปมา

“อ๋ายเอ็บแอ้ว...” พูดงึมงำๆ ทั้งๆ ที่ยังอ้าปากอยู่ สายตาคมก็เปลี่ยนจุดโฟกัสจากกระพุ้งแก้มชมพู กลับจดจ้องไปยังสันจมูกคมของอีกฝ่าย

“เลือดหยุดไหล....แล้ว”

“ฟันสวยดีนะ” อี้ป๋อเอ่ยออกมาขำน้อยๆ เมื่ออีกคนได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยความยากลำบาก

“ใช่เรื่องมาชมไหมคุณอี้ป๋อ...”