ใครจะคิดละว่าการที่ฉัน ‘ณิชา’ ได้รับการบรรจุเข้าทำงานเป็นพนักงานที่ค่ายของบริษัทเพลงชื่อดังอย่างเป็นทางการจะทำให้ฉันได้เจอกับความรักที่เหมือนคนเพ้อฝันและดูเป็นไปไม่ได้ จนฉันได้มาเจอกับ ‘เจย์’ หนึ่งในสมาชิกไอดอลชื่อดังอย่างวง ‘The Tale’ที่หยิบยื่นเอาข้อเสนอบางอย่างมาให้เพราะเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันระหว่างเราในคืนนั้น...

“เราเข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ..อีกอย่างเธอเองก็แอบชอบฉันมาตั้งนานแล้วนี่”

“แล้วนายคิดยังไงกับฉัน”

“ชอบ..คงชอบ”

“ชอบงั้นเหรอ...”

“แต่ฉันมีข้อแม้”

“เสนอมาสิ..”

“กฎของฉันง่ายๆ ฉันไม่ชอบการผูกมัด ไม่ชอบการเรียกร้องที่เกินไป เราจะคบกันแบบไม่มีสถานะเธอรับได้รึเปล่า”

“ได้สิ แต่ฉันก็มีข้อแม้เหมือนกัน”

“ว่ามา..”

“งั้นกฎของฉันก็ง่ายๆ ฉันจะหยุดต่อเมื่อถ้านายไม่ต้องการฉันแล้วบอกฉันมาตามตรงเราจบทุกอย่าง และข้อสุดท้าย...”

“ถ้านายเจอคนที่นายรักหรือมีแฟน เราจะจบกันทันที”

“หึ อย่างนี้สิเพราะแบบนี้ไงฉันถึงได้ชอบเธอ..”

“ตกลง”

แต่ฉันกลับลืมไป..

ลืมไปว่าการทำข้อตกลงทุกอย่างย่อมมีฝ่ายที่จะยอมเสียเปรียบเพื่อที่จะได้รับผลประโยชน์เพียงน้อยนิด เหมือนเช่นนิยายทานเรื่องกระต่ายกับเต่าที่กระต่ายยอมเสียผลประโยชน์ของตัวเองต่อให้เต่าไปก่อนเพียงเพื่อเพราะว่ารู้อยู่แล้วว่าจะต้องชนะในเกมส์ แต่ความจริงแล้วกระต่ายต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ เหมือนกับฉันที่ยอมแลกความหวังทั้งหมดให้กับซาตานไร้หัวใจแบบเขา...