ถนนทุกสายยังคงโล่งและการจราจรยังคล่องตัว เพราะยังเป็นเวลาตีสามกว่าๆ ยวดยานที่ปรากฏบนท้องถนนนั้น ส่วนมากก็เป็นรถแท็กซี่ รถยนต์ส่วนตัว และมอร์เตอร์ไซค์เป็นหลัก แต่ละคันต่างสามารถใช้ความเร็วได้พอสมควร จะมีก็เพียงจักรยานคันหนึ่งที่ปั่นมาด้วยความเร็วเพียงเรียบเรื่อย มองเห็นแสงไปติดท้ายอยู่วิบวับ และท้ายที่สุดก็มาถึงบริเวณที่จอดรถของโรงแรมหรูระดับห้าดาวใจกลางเมือง...

                แพรดาวคล้องกุญแจจักรยานล็อคไว้กับที่จอดรถของพนักงานอย่างเรียบร้อย ก่อนเดินเข้าไปสแกนนิ้วก่อนถึงเวลาเข้างาน หญิงสาวทำงานในตำแหน่งแม่ครัวโรงแรมที่นี่ เริ่มงานในแต่ละวันในเวลาตีสี่ ถึงแม้ว่าช่วงนี้จะยังปิดให้บริการเนื่องจากอยู่ในสถานการณ์ของโรคระบาดโควิดไนท์ทีน กว่าจะได้เปิดบริการอย่างเต็มรูปแบบก็คงนานหลายเดือน

                “พี่ดาว มาเช้าจังวันนี้” เสียงพนักงานต้อนรับเอ่ยทักทายน้ำเสียงสดใส สาวๆ แผนกรีเซฟชั่นหน้าตาสะสวย สะอาดสะอ้านและอยู่ในช่วงวัยกำลังสดใส แต่ละคนต่างทำงานเป็นกะ เพื่อให้ฟร้อนท์ด้านหน้ามีพนักงานรอต้อนรับแขกผู้เข้าพักตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง 

“เช้าที่ไหนกัน ก็เวลาเข้างานปกตินะ” แพรดาวเอ่ยตอบออกไปด้วยรอยยิ้มสดใส 

“หืม... เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ช่วงนี้บอสให้เข้าหกโมงเช้าแล้วนะคะ แต่ยังเห็นพี่ดาวมาเช้าทุกวันเลย”

“อยู่บ้านเปลืองแอร์ มาใช้แอร์โรงแรมดีกว่า” แม่ครัวสาวตอบทีเล่นทีจริงด้วยความสนิทสนมเป็นปกติของเพื่อนร่วมงาน

“ฮ่าๆ พี่ดาวละก็อารมณ์ขัน ขยันอ่ะสิ ดูออก” พนักงานรีเซฟชั่นคนเดิมแซวกลั้วเสียงหัวเราะคิก 

“ใครบอกล่ะ... งกล่ะสิไม่ว่า” เสียงของกุ๊ก หรือกัลยา แก้ววิเศษ เพื่อนร่วมแผนกอีกคนโพล่งขึ้นมา ทำเอาแพรดาวหันมาตามเสียง จึงพบว่าเป็นกัลยาน้องในแผนกนั่นเอง

“ตบปากเดี๋ยวนี้กุ๊ก”

“แหม... น้องแซวนิดแซวหน่อยไม่ได้เลยนะพี่ดาว น้องหยอกเพราะน้องรักหรอกน่ะ” กัลยายิ้มแฉ่งใส่แพรดาว ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าและนับถือเป็นพี่สาวคนสนิทคนหนึ่ง

“ก็พี่ไม่ได้งกนี่นา” แพรดาวพึมพำออกมาเบาๆ ด้วยความสนิทสนมน้องๆ ทั้งแผนกต่างก็รักแพรดาว แม้จะเป็นหัวหน้าโดยตำแหน่ง แต่แพรดาวก็ให้ความเป็นกันเอง ไม่เจ้ายศเจ้าอย่าง และเมื่อน้องๆ ในแผนกมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ แพรดาวก็จะเป็นที่พึ่งในคราวจำเป็นได้ทุกเรื่อง ดังนั้นจึงได้ใจน้องๆ ในแผนกอย่างไม่ต้องสงสัยเลย 

“ไม่ได้งกเลย แค่ห่วงเงินเบี้ยขยันเนอะพี่ดาวเนอะ” กัลยาว่าอย่างรู้ทัน ในสายตาของน้องๆ แพรดาวเป็นคนขยันคนหนึ่ง ทำงานเก่ง หาเงินเก่งและเก็บเงินเก่ง  

“จ้ะ” แพรดาวไม่ปฏิเสธ “ไปทำงานได้แล้ว ไปๆๆ” แพรดาวว่าพร้อมเดินนำหน้าเข้าห้องครัวของโรงแรมไป

แพรดาวทำงานเป็นแม่ครัวที่โรงแรมแห่งนี้ ถึงวันนี้ก็สี่เดือนกว่าแล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่มาเริ่มงานแม่ครัวใหม่ๆ แพรดาวยังเป็นผู้ช่วยแม่ครัวอยู่ แล้วยังถูกกลั่นแกล้งและถูกรับน้องสารพัด แต่ด้วยความอดทนและความตั้งใจใส่ใจทำงาน สิ่งเหล่านั้นจึงเป็นเครื่องพิสูจน์ ประจวบกับสถานการณ์ไม่ปกติช่วงโควิดที่ทำให้นักท่องเที่ยวชาวจีน อันเป็นกลุ่มนักท่องเที่ยวหลักของทางโรงแรมร่อยหลอลงไป ต่างหนีหายจนไม่เหลือสักห้องเดียว ยิ่งเจอมาตรการปิดเมืองเท่านั้นเหมือนเป็นการถอดสายออกซิเจนออกจากท่อหายใจของคนไข้โคม่าเลยทีเดียว ดังนั้นจึงทำให้โรงแรมจำต้องปรับตัว ลดพนักงาน แม่ครัวใหญ่ที่อายุมากแล้ว จึงสมัครใจลาออกเพื่อกลับไปทำกินยังภูมิลำเนา ทำให้แพรดาวเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นแม่ครัวใหญ่ของโรงแรมโดยอัตโนมัติ

ช่วงสามเดือนแรกที่ล็อคดาวน์ แต่ทางโรงแรมก็ไม่ได้ปิดทำการแต่อย่างใด พนักงานทุกคนยังคงมาทำงาน เพียงแต่ไม่ได้เป็นงานบริการนักท่องเที่ยวแขกผู้เข้าพักอย่างเช่นแต่ก่อน หากเปลี่ยนเป็นการทำนุบำรุงสถานที่เพื่อรอต้อนรับน้องท่องเที่ยวรอบใหม่ที่จะเปิดบริการหลังจากเหตุการณ์ดีขึ้น

วันนี้ก็เช่นกัน เพราะไม่มีแขกเข้าพักเหมือนเช่นแต่ก่อน พนักงานชายจึงทำหน้าที่ตัดหญ้าสนาม ตกแต่งสวน ดูแลไม้ดอกไม้ประดับ รวมทั้งทาสีตัวอาคารให้ดูสวยและใหม่อยู่เสมอ ส่วนพนักงานหญิง ก็ทำความสะอาดห้องพัก รอบสระว่ายน้ำ และดูแลเรื่องการซักรีดผ้าต่างๆ ของโรงแรมเพื่อให้ดูใหม่สะอาดสะอ้านให้ความอุ่นใจกับแขกผู้เข้าพัก

แต่สำหรับแผนกแม่ครัวที่แพรดาวดูแลรับผิดชอบอยู่นั้นยังคงเดิม เพราะนอกจากทำอาหารเลี้ยงปากท้องพนักงานเพื่อลดภาระค่าใช้จ่ายตามนโยบายของโรงแรมแล้ว ก็ยังมีงานรับจ้างทำอาหารกล่องขายผ่านช่องทางเดลิเวอร์รี่ ตลอดทั้งรับผลิตอาหารสำหรับงานเลี้ยง งานบุญ งานการกุศลต่างๆ ทั้งนี้จะว่าไป แผนกห้องครัวถือเป็นแผนกที่ทำรายได้หลักเข้ามาหมุนเวียนในโรงแรมก็คงจะไม่ผิด เพราะต้องเตรียมของและทำอาหารแต่เช้าตรู่ เมื่อถึงเวลาบ่ายโมงก็เลิกงานแล้ว ดังนั้นใกล้เที่ยงแบบนี้ หลังจากพนักงานกินข้าวกลางวันกันเรียบร้อย งานครัวก็เหลือเพียงเก็บกวาด ล้างจานชามอุปกรณ์ทำครัว ก่อนเลิกงานในเวลาไม่เกินบ่ายโมง

“พี่ดาว หลังเลิกงานไปไหนต่อหรือเปล่า?” กัลยาถามขึ้นระหว่างเช็ดถ้วยกระเบื้องเพื่อเรียงเก็บขึ้นบนชั้น 

“ไม่อ่ะ กลับห้องดีกว่า” แพรดาวเอ่ยตอบกลับไป  

“ทำไมเลิกงานก็รีบกลับบ้านจัง พี่ดาวซ่อนผู้ชายเอาไว้หรือเปล่า เห็นรีบกลับทุกวันเลย”

“ซ่อนเซิ่นที่ไหน ง่วงล่ะสิไม่ว่า เข้างานตีสี่ รู้ไหมต้องตื่นตีสองกว่าทุกวันนะ เลิกงานก็อยากรีบกลับไปนอน”

“จริงเร้อ” กัลยาเย้าแหย่ทั้งน้ำเสียง ทั้งส่องหน้ามาใกล้เพื่อส่องหาแววพิรุธ ก็หัวหน้าของเธอออกจะน่ารัก ทำไมยังครองความโสดเอาไว้อย่างเหนียวแน่นถึงเพียงนี้ 

“จริงสิ” แพรดาวตอบน้ำเสียงหนักแน่นแบบไม่ต้องคิดมากเลย 

“งั้นถ้าไม่มีผู้ชายรอที่ห้องจริงๆ วันนี้ไม่รีบกลับสักวันได้ไหมคะ?”

“ไม่ให้พี่รีบกลับบ้าน จะพาพี่ไปไหนหืม...”

“ไปกินชาบูกัน”

“กินชาบู?”

“อื้ม ตั้งแต่คลายล็อคยังไม่ได้กินเลยนะพี่ดาว นะๆ น้องอยากไป”

“แล้วต้องแยกหม้อไหมเนี่ย?”

“ถ้าต้องกินแยกหม้อ ก็คงต้องแยกหม้อตั้งแต่โรงแรมแล้วพี่”

“แต่ที่ร้านมีมาตรการอยู่นะพี่ดาว เ