เธอเคยคิดว่าเขาคือตัวร้าย คือคนที่เธอแสนเกลียด แม้เมื่อต้องมาร่วมเรียงเคียงหมอน ก็ยังต่อต้านเขาอยู่ร่ำไป ทั้งที่เขารักเธอหมดใจ แต่เธอเองที่สร้างศัตรูขึ้นมาในหัวใจตัวเอง

“เตียงตั้งกว้าง ขยับมานอนตรงกลางสิ เดี๋ยวก็ดิ้นตกเตียงหรอก”

อัครพลเอ่ยขำ ๆ แต่รติมาไม่ตอบ เขาจึงขยับตัวไปหาเธอแทน

“รุ้งไม่ใช่หมอนข้างนะ เลิกกอดสักทีเถอะ”

รติมาเอ่ยเสียงอู้อี้ แต่ไม่ได้ขัดขืน

“เลิกได้หรือ ก็ต้องนอนกอดกันไปแบบนี้ทุกวัน ทุกคืน จนกว่าจะตายจากกันนั่นแหละ”