#พิฬาโร

#อัศวะ

“เจ๊พรีมต้องการผู้ชายแบบไหน คุณสมบัติยังไง ไหนเล่าซิ...”

กชกรชะงักกึก คุ้นปากอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะค่อยๆ นึกออก ว่าประโยคดังกล่าว ถอดแบบมาจากคราที่ตนเคยถามพรรัมภา ไม่นึกเหมือนกันว่า จะได้เอ่ยเช่นนี้อีกครั้งกับพิฬาโร

“สเปกฉันเหรอ ฉันชอบคนหล่อ หุ่นแซ่บ จนไม่เป็นไร หนังหน้าดีเป็นพอ”

“แนวคิดอะไรของพี่เนี่ย ใครเขาก็อยากได้ผัวรวยกันทั้งนั้นมะอีเจ๊”

“เอ้า อีนี่ ก็กูรวยแล้ว จะเอาผัวรวยมาอีกทำไม แกรู้ไหมนังกัส ผัวรวย มักจะมาพร้อมครอบครัวอีกเป็นพรวน ความเจ้ากี้เจ้าการ ความเยอะอย่าง ยิ่งผู้ดีทั้งหลายแหล่ ฉันไม่เอาเด็ดขาด”

“ค่า ไม่เอาผัวรวย หนูไม่ว่าเจ๊หรอก แต่แค่หล่ออย่างเดียว มันจะพอเหรอ มีผัวทั้งที ก็ต้องดีด้วยป้ะ อย่างอีเพิร์ลไง ผัวนางนะ ทั้งหล่อ รวย ดี บุญพาวาสนานางแท้ๆ”

พิฬาโรยิ้มบาง นึกถึงรุ่นน้องในวงการพริตตี้ ยินดีกับอีกฝ่ายจากใจจริง ชีวิตที่พรรัมภาได้รับ มันคู่ควรเหมาะสมกับหญิงสาวแล้ว

“ที่แกพูด มันก็ถูกนะอีกัส มีผัวทั้งที ก็ต้องดีด้วย แต่ไอ้ความดีความเลว มันพิสูจน์กันได้ยาก จะดีตลอดไปไหม จะเลวตอนหลังหรือเปล่า”

“แต่ถ้าเลือกจากหนังหน้า อย่างน้อย ถึงมันจะเลี่ยหู้ มันก็ยังหล่อ แต่ถ้าได้ผัวไม่หล่อ อีนี่ก็จะซวยสองเด้ง ไม่หล่อให้เจริญหูเจริญตา แล้วยังจะชั่วอีก เพราะงั้น กูขอหล่อแซ่บไว้ก่อน จบ!”

มี  #พ่อของลูก...ที่ไม่ใช่สามี แล้ว  จะไม่มี   #สามี...ที่ไม่ใช่พ่อของลูก  ได้ยังไงเนอะ อิอิ

รับประกันความบันเทิงงงงงงงง

ป.ล. เลี่ยหู้ เป็นภาษาลู แปลว่า เ -ี้ ย น้าาาาาาาาา  ภาษาพูดในเรื่องนี้จะค่อนข้างหนิดหนมตามบริบทค่าาา