“ไอ้ปื้ด...มานี่ซิ...”หลวงลุงเรียกดังจากกุฎิชั้นบน ปื้ดอยู่ข้างล่างต้องรีบโจนออกมาขึ้นไปหาที่ระเบียง

“ครับ..มาแล้วครับ” มันกราบงามๆตามเคย ด้วยร่างสูงใหญ่เกินเด็กไทย ทำให้ก้นมันโด่งสูงขึ้นมา

“เออ....เอ็งนะต้องไปสอบต่อที่กรุงเทพใช่ไหม?...เอ้านี่..ที่อยู่ของคุณนายพวงผกา..เขาเคยบอกว่าหากใครจะไปอาศัยที่กรุงเทพเรียนต่อก็บอกเขาได้...เขาจะช่วยให้ที่อยู่อาศัย...แต่เอ็งก็ต้องช่วยงานเขาละนะ...”หลวงลุงยื่นซองจดหมายมาให้เป็นลายมือหน้าซองพร้อมที่อยู่และมีจดหมายภายใน

“ครับหลวงลุง....ผมจะไม่ทำให้หลวงลุงกังวลครับ...อีกทั้งจะช่วยงานตามที่หลวงลุงสอนครับผม..”มันรีบตอบอย่างดีใจเพราะหมดปัญหาที่อยู่แล้วช่วยประหยัดค่าเงินได้มากโขทีเดียว “เออ....ดีดี...เอ้าแล้วนี่..ข้ามีเงินไว้ เผื่อต้องใช้จ่ายก็ใช้ได้เลย...ขาดเหลือก็จดหมายมานะ..ไอ้ปื้ด..แล้วก็ พยายามให้สำเร็จ...ข้าและแม่เอ็งก็ดีใจไปด้วย....อย่างกลับมามือเปล่า ละ..”หลวงลุงยื่นซองปึกหนึ่งให้ ปื้ดพนมมือรับอย่างดีใจอีกรอบ อย่างน้อยค่าเทอมค่าสมัครก็อยู่ได้อีกนานแน่

“ครับผม...”กราบลงอีกครั้ง แล้วก็เล่าให้หลวงลุงว่ามันต้องออกแต่เช้าไปพรุ้งนี้เกาะรถข้าวสารที่โรงสีหน้าวัดมันคุยกับหลวงลุงจนมืดท่านก็จำวัด รีบลงมาเตรียมเสื้อผ้าและหนังสือที่จำเป็นพร้อมเพื่อออกแต่เช้าไม่ต้องรอเก็บอีกให้เสียเวลา กว่าจะมาถึงกรุงเทพก็เกือบเก้าโมงเช้าเพราะรถเองก็ติดเวลาเข้าเมืองด้วย