​

บทนำ

โรงพยาบาล

“แม่..น้ำเป็นยังไงบ้างครับ”คนตัวเล็กเปิดประตูห้องพักของโรงพยาบาลเข้าไปเมื่อเขาได้รู้ข่าวว่าน้องชายฝาแฝดของเขาเกิดอุบัติเหตุจนต้องเขาโรงพยาบาล

“น้องไม่เป็นไรแล้วละลูก.แต่ขาหักนะ”แม่ของเขาที่นั่งอยู่ที่โซฟาพูดตอบ คนตัวเล็กพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปหาน้องชายของเขาที่นอนอยู่ที่เตียงอีกฝ่ายก็มองเขาตาแป๋วพร้อมส่งยิ้มให้

“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ..ไปทำอีท่าไหนเนี่ยถึงได้เจ็บหนักขนาดนี้”คนตัวเล็กพูดว่าน้องชายของเขาไม่จริงจังนักพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง

“พอดีผมอยากลองวัดถนนกับความแข็งของเสาหน่อยนะครับ..พี่ฟ้าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิเดียวไม่สวยนะ.”น่านน้ำพูดหยอกพี่ชายของเขาเพราะไม่อยากให้พี่ชายของเขาโกรธที่เขาไม่ระวังตัว

“สวยบ้าอะไรละพี่เป็นผู้ชาย..ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะอีกอย่างหน้าน้ำกับหน้าพี่ก็เหมือนกันถ้าเรียกพี่ว่าสวยน้ำก็คงไม่ต่างกันหรอก”น่านฟ้า หรืออีกชื่อที่เขาให้ทุกคนเรียกคือน่าน เพราะชื่อฟ้ามันเหมือนผู้หญิงเกินไปแต่ก็มีเฉพาะคนในครอบครัวที่เรียก เขาโวยน้องชายกลับเพราะทั้งสองคนเป็นแฝดที่ค่อนข้างเหมือนกันมากแต่บุคลิกต่างกันสุดขั้ว

“ครับๆ.ยอมแล้ว.แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆแค่ขาหักเองอีกไม่กี่เดือนก็หายแล้ว.แต่ตอนนี้ผมว่ามีเรื่องที่สำคัญกว่านี้สิ”น่านน้ำพูดเสียงเครียด

“มีอะไรงั้นหรอ..หรือว่าเจ็บที่อื่นอีกหรือเป็นโรคอะไร.แล้ว”น่านฟ้าพูดออกมาอย่างรนๆจนน้องชายของเขาต้องยกมือห้ามไว้

“พอๆพี่ฟ้า..ใจเย็นๆเอาเป็นว่าร่างกายผมสบายดีแต่เรื่องที่ห่วงคือเรื่องเรียน”

“ทำไมละ..เดี๋ยวเอาใบรับรองแพทย์ไปยื่นก็ได้นิ”

“พี่ลืมปะว่าผมย้ายที่เรียนแล้ว”เมื่อได้ยินที่น่านน้ำพูดขึ้นก็ทำให้น่านฟ้านึกขึ้นมาได้พราะตอนนี้พวกเขากำลังจะเขามหาลัยแต่น่านน้ำขอเรียนคนละที่กับน่านฟ้าเพราะเขาอยากเป็นศิลปินมากเลยเลือกเรียนมหาวิทยาลัยที่เน้นสอนเรื่องดนตรีโดยเฉพาะและเขาเองก็เล่นกีต้าร์เก่งมากส่วนน่านฟ้าเองก็เล่นเก่งเหมือนกันเพราะน่านน้ำสอนให้ตลอด

“แล้วทำไมละก็เราเจ็บจริงๆไปเรียนไม่ได้นี่น่า.พี่ว่าเขาน่าจะเข้าใจนะ”

“แม่.อธิบายให้พี่ฟ้าฟังแทนผมทีสิครับ”น่านน้ำหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ของเขาแม่ของเขายิ้มนิดๆแล้วลุกเดินมาหาน่านฟ้า

“คืองี้นะลูกตอนแม่พาน้ำเขาไปสมัครเรียนเป็นเพราะโรงเรียนนี้มีคนอยากเรียนเยอะเพราะงั้นก่อนที่โรงเรียนจะเปิด1อาทิตย์เขาจะมีการคัดเกรดผู้เข้าเรียนก่อนแต่ว่าน้ำเขาต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนานเลยไม่ทันวันนั้นนะจ๊ะ..และถ้าเราไม่ไปเขาก็ถือว่าเราสละสิทธิ์”

“แล้ววว..”น่านฟ้าเริ่มรู้สึกระแวงกับประโยคต่อไปซะแล้วสิ

“ผมเลยอยากให้พี่เข้าไปเรียนที่นั้นและใช้ชื่อของผมแทนจนกว่าผมจะหาย..และออดิชั่นแทนผมด้วย”น่านน้ำพูดต่อ

“พี่ทำไม่ได้หรอก…พี่ไม่ได้เก่งดนตรีเลยนะพี่แค่พอเล่นเป็นเอง..แม่ครับผมทำไม่ได้หรอก”น่านฟ้ารีบพูดบอกน้องชายแล้วหันมาบอกแม่ของเขาอีก

“แต่กว่าจะออดิชั่นเรามีเวลาอีกนึงอาทิตย์..พี่เองก็เล่นกีต้าเป็นอยู่แล้วเดี๋ยวผมฝึกให้พี่อีกนิดผมว่าก็ผ่านแล้ว..นะพี่น่านช่วยผมหน่อยนะ..ผมขอร้องผมอยากเข้าเรียนที่นี้จริงๆ”น่านน้ำยื่นมือไปจับมือพี่ของเขาไว้ด้วยสายตาอ้อนวอน น่านฟ้ารู้สึกลำบากใจเพราะนอกจากทีต้องออดิชั่นแทนน้องแล้วแต่เขายังต้องไปอยู่หอพักแถวมหาลัยที่น่านน้ำอยากเรียนด้วย ถ้าไม่นับตอนเขาค่ายน่านฟ้าก็ไม่เคยไปนอนที่อื่นนอกจากบ้านเขาเลย

“พี่……….ก็ได้.พี่จะไปเรียนที่นั้น”

อยากอ่านต่อก็เม้นนะครับบบบบบบบบ