"

เพชรเม็ดงาม เพชรล้ำค่ามีส่วนต่าง

หนึ่งความงาม สองคุณค่า สามหลงใหล

เพชรเม็ดงามนานวันจักเบื่อไป

เพชรคู่ใจมักล้ำค่ากว่าเพชรเม็ดงาม

"

บายรีน

-อัญมณีสีเขียวที่ว่ากันว่ามักจะทอประกายส่องแสงอวดโฉมในยามค่ำคืน ความสวยงามของมันเป็นที่เลื่องลือจนทำให้ผู้คนอยากจะหามาไว้ในครอบครอง แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในกระเปาะนั้นเต็มไปด้วยคำสาปแช่งมากมายที่ส่งผลต่อที่นี่....ที่ปราจิภา

*อัญมณีชนิดนี้เราอุปโลกน์ขึ้นมาเองไม่มีอยู่จริงนะคะ

ในตอนเด็กเสียงสรรเสริญเยินยอที่ได้ทำให้ผมยิ้มยินดีกับมันราวกับนี่คือรางวัลใหญ่ที่ควรจะได้ แต่ผ่านมาจากนั้นเพียงนิดความคิดก็ได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะสิ่งที่เห็นและสิ่งที่เป็นมันช่างไร้เหตุผลเสียเหลือเกิน ผมเริ่มตั้งคำถามกับสิ่งที่เกิดขึ้นผิดกับภูวิศที่ยังยินดีกับสิ่งที่เป็นราวกับมันเป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว

และความคิดผมมันยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อน้องชายต่างแม่ได้ถือกำเนิดเกิดขึ้นมาจากผู้เป็นพ่อ เสียงก่นด่าว่าร้ายมุ่งไปทางแม่และน้องชายอีกคนเป็นทางเดียวกัน แต่ไม่มีเลยที่จะว่าผู้เป็นพ่อที่กระทำเรื่องไม่น่าให้อภัยลงไป เสียงชื่นชมยังคงเหมือนเก่า เหมือนเก่าซะจนผมนึกขำ

"เป็นอะไร"ผมเอียงมองภูวิศที่กำลังยกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม คำถามที่หลุดออกมาจากปากนั่น คงเป็นเพราะเห็นผมยกยิ้มที่มุมปากเป็นแน่

"เปล่านี่ แค่กำลังคิดอะไรอยู่ก็เท่านั้น"

"เรื่องอะไร"

"สักวันหนึ่ง..."รอยยิ้มเหยียดตรงจากผมแค่เรียกความสงสัยจากพี่ชายฝาแฝดได้ แต่ไม่ถึงกับเกิดความหวาดระแวงอย่างที่ใครทุกคนคิดกัน "...ถ้าปราจิภามันจะพังทลายลง ฉันจะไม่โทษและจะไม่นึกสงสัยอะไรเลย เพราะคำตอบที่ได้มันก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าทำไม ความไร้เหตุผลแบบนี้มันจะทำให้ที่นี่อยู่ได้นานถึงไหนกัน"ผมในวัยสิบห้าปียังคงยิ้มให้พี่ชายฝาแฝด มันตรงและนิ่งค้างอยู่แบบนั้นจนภูวิศเอียงหน้าหนีไปเอง

.

เริ่ม : 06.05.63

จบ : 01.01.64

สามารถตามอ่านเรื่องก่อนหน้าได้ตามชื่อด้านล่างเลยค่ะ

เรื่องแรก : LALIA ลาเลีย - Mpreg

เรื่องที่สอง : SIAMAI เซียมาย - Mpreg