เมื่อผมได้ยินข่าวเรื่องการแพร่ระบาดของไวรัส ผมยังไม่ใส่ใจกับมันมากนัก ผมคิดเพียงว่าก็แค่ไวรัสหวัดธรรมดาๆทั่วๆไป พวกเขาพากันตื่นตูมไปเอง ไม่มีผลกระทบกับผมหรอก แค่ลำพังจะหากินไปวันๆชีวิตผมก็ยากแล้ว ผมจะต้องใส่ใจทำไมกับไวรัสด้วย

          ชีวิตผมต้องพังทลายกับไวรัสที่ผมไม่ได้ให้ความสำคัญ เมื่อผมต้องตกงาน

ผมรู้สึกมีบางอยากเกิดขึ้นกับผมด้วยเช่นกัน ผมไม่รู้ว่าผมติดเชื่อไวรัสมาด้วยหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกว่าร่างกายผมบางอย่างเปลี่ยนไป หลังวันหนึ่งผมตื่นขึ้นมา และเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำขณะผมถอดเสื้อผมออก

ผมตกใจวิ่งออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังแก้ผ้า

“โอมายก็อดดดดด” เสียงอุทานของใครไม่รู้ดังขึ้น มีคนอยู่ในห้องผม สาวผมบลอนด์ ผมงงมากเธอมาอยู่ในห้องผมได้ยังไง หรือผมไปอยู่ในห้องเธอได้ยังไง

ผมมองดูเธอ เธอมองดูผม แววตาเธอลุกวาวมองที่จู่ผมมากกว่ามองที่หน้าตาของผมเสียอีก