“คุณหญิงมีอะไรจะพูดกับดิฉันอย่านั้นเหรอคะ”

                “มักใหญ่ใฝ่สูงจนเกินงาม ระวังขี้กลากขี้เกลื้อนจะกินหัวเอานะจ๊ะ” หม่อมเจ้าราชวงค์นิรดาว่าค่อนขอดให้กับศัตรูหัวใจด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเมื่อเดินมาถึงบริเวณชายหาดเพียงลำพัง

                “แต่คงจะไม่ใช่หัวของดิฉันหรอกมั้งคะ เพราะฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”

                “หากเธอไม่มักใหญ่ใฝ่สูง แล้วเธอเอาตัวเองเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุณชายน่านทำไม เธอไม่รู้เหรอว่าเราสองคนรักกันมากแค่ไหน และคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว” ถามออกไปอย่างเหลืออดด้วยความโกรธ

                “ถึงฉันจะรู้หรือไม่รู้ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอกค่ะ เพราะยังไงคนที่หม่อมท่านเลือกให้มาเป็นสะใภ้ก็คือฉันไม่ใช่คุณหญิง”

                “นังบ้านนอก นังผู้หญิงชั้นต่ำไร้ราชสกุล แกกล้ามากนะที่มายืนเถียงฉันฉอด ๆ แบบนี้” ว่าออกไปด้วยสีหน้าโกรธจัด

                “ไร้ราชสกุลที่ไหน นามสกุลฉันก็มีออกจะเพราะด้วย” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท

                “นังไพร่”

                “แล้วผู้ดีอย่างคุณหญิงลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับไพร่อย่างฉันทำไมละคะ ทำเป็นยกย่องตัวเองว่าดี ว่าสูงส่ง แต่ก็ทำตัวไม่ต่างจากไพร่” ตอบกลับราชนิกุลหญิงด้วยน้ำเสียงโกรธจัด

                “นังอลินดา”

                “หรือฉันพูดไม่จริงคะ”

                “มันจะมากไปแล้วนะอลินดา” หม่อมราชวงค์น่านนทีตวาดกร้าวหญิงสาวเสียงดังด้วยความโกรธ ก่อนจะรั้งแขนเรียวเล็กของเธอให้ออกจากจากแฟนสาว ทำให้อลินดาล้มไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื่นเพราะไม่ทันระวังตัว

                “โอ๊ย” ร้องอุทานออกมาเสียงหลงด้วยความเจ็บ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองราชนิกุลหนุมอย่างตัดพ้อ

                “ขอโทษคุณหญิงนิดเดี๋ยวนี้” สั่งออกไปเสียงเข้ม เมื่อเห็นเจ้าหล่อนลุกขึ้นยืน

                “ทำไมฉันต้องขอโทษคะในเมื่อฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน ทั้งที่ฉันก็อยู่ในครัวของฉันดี ๆ แต่คุณหญิงกลับเป็นคนเอ่ยชวนฉันออกมา แล้วมายืนด่าฉันฉอด ๆ ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย”

                “อลินดา” ตวาดกร้าวเสียงดังอย่างนึกโกรธ พร้อมกับบดกรามแน่นจนเป็นสันนูน เมื่อเจ้าหล่อนโต้เถียงตนและไม่ยอมง่าย ๆ

                “หากจะโกรธ ก็โกรธคนของหลานเถอะ เพราะสิ่งที่อลินดาพูดมาทั้งหมดมันคือความจริง” หม่อมลลิตาพูดปกป้องว่าที่หลานสะใภ้ พร้อมกับเดินไปยืนเคียงข้างเจ้าหล่อน

                “หม่อมย่าแต่ผู้หญิงคนนี้”

                “ผู้หญิงคนนี้ทำไม หรือชายก็คิดดูถูกว่าอลินดาไร้ราชสกุลเหมือนที่ผู้หญิงคนนั้นว่าเหรอ” ถามกลับผู้เป็นหลานชายด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

                “แล้วมันไม่จริงเหรอครับหม่อมย่า”

                “แล้วผู้หญิงมีราชสกุล มีคำว่าหม่อมราชวงค์นำหน้า ที่ประพฤติตัวต่ำช้า เที่ยวระรานคนอื่นเขาไปทั่ว น่ายกย่องกว่าคนไม่มีราชสกุลตรงไหน ฟังย่านะชายน่านความเป็นผู้ดีของคนไม่ได้วัดที่ยศถาบรรดาศักดิ์หรือมีคำว่าหม่อมราชวงค์นำหน้าหรอกนะ แต่มันอยู่ที่จิตใจข้างในและความประพฤติต่างหากที่บ่งบอกถึงความเป็นผู้ดี” บอกออกไปอย่างสั่งสอนก่อนจะพูดต่อ

                “เอาเถอะไหน ๆ วันนี้ชายก็ตั้งใจพาหญิงนิดมาเที่ยวเปิดหูเปิดตาแล้ว ย่าก็จะไม่อยู่ขวางหูขวางตาหรอก แต่ถ้าหากกลับไปถึงวังเมื่อไหร่ ชายต้องทำตามที่ย่าสั่งทุกอย่าง แต่ถ้าไม่ก็เตรียมตัวทำศพย่าได้เลยย่าเอาจริงไม่ได้ขู่” ว่าออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่มีแววแห่งความล้อเล่นแม้แต่น้อย

                “หม่อมย่า”

                “ไปกันเถอะอลินดา ไปกินข้าวแล้วก็เก็บของกลับวังกัน เราอย่ามาอยู่เป็นเสนียดขวางหูขวางตาเขาอยู่เลย” ว่าออกไปด้วยความน้อยใจที่มีต่อผู้เป็นหลานชาย

                “หม่อมย่าครับ” หม่อมราชวงค์น่านนที เดินตามผู้เป็นย่าไปติด ๆ

                “ตามมาทำไม เชิญกลับไปหาคนรักของชายเถอะ ในเมื่อย่าเปิดโอกาสให้แล้ว ก็จงตักตวงมันให้พอใจ เพราะหลังจากกลับไปแล้ว อย่าหวังว่าจะได้มีเวลามาเจอกันบ่อย ๆ”

                ราชนิกุลหนุ่มได้แต่ยืนถอนหายใจ หลังจากได้ฟังคำพูดของผู้เป็นย่า แต่ถึงอย่างไรเขาก็จะไม่มีวันยอมแพ้ และสักวันเขาต้องทำให้หม่อมย่าของตนเองยอมรับในตัวหม่อมราชวงค์นิรดาผู้เป็นแฟนสาวให้ได้