เด็กหญิงตัวจ้อยป่ายปีนต้นไม้ขึ้นไปเพื่อนั่งยังขอบกำแพงสูงลวดลายปูนปั้นตามศิลปะแบบโกธิคอันสง่าหรูหราได้สำเร็จอย่างไม่ต้องสงสัยในความเก่งฉกาจของเธอ พร้อมภักตร์นั่งชันเข่าแล้วมองลงไปยังเบื้องล่างของอีกฝั่งด้วยท่าทีสนอกสนใจร่างเพรียวสูงของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีซึ่งกำลังนั่งนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นสนามหญ้าอันเขียวขจีหลังจากวิ่งออกกำลังกายเสร็จในช่วงใกล้จะห้าโมงเย็นซึ่งยังคงมีแสงแดดรำไร

เด็กหญิงวัยสิบขวบจ้องตฤณโดยไม่ละสายตา ผู้คนแถวนี้นั้นทราบดีว่าทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลพิพัฒนเกรียงไกรนั้นคือพร้อมภักตร์ เด็กน้อยผู้ประกาศตนเป็นแม่นมั่นว่าโตขึ้นจะต้องแต่งงานกับตฤณบุตรชายอดีตนายตำรวจชั้นผู้น้อยให้จงได้ แม้พร้อมภักตร์จะแสดงจุดยืนอย่างแข็งขันแต่ใครเล่าจะเชื่อว่าเธอนั้นจะไม่หลงลืมความคิดนี้ไปเมื่อเติบใหญ่ในวันหน้า

"จ้องอะไร" เด็กหนุ่มถามจขึ้นขณะที่ยังคงนอนหงายหนุนแขนแข็งแรงของตนอยู่

"จ้องพี่ตฤณค่ะ!" พร้อมภักตร์ตอบทันควันด้วยท่าทีราบเรียบแต่นัยน์ตาบ่งบอกว่าชื่นชมเขา

"ไม่ชอบเด็ก เข้าบ้านไป" ตฤณบอกด้วยท่าทีสงบกึ่งห้วน

"เดี๋ยวสายไหมก็โตค่ะ!" เด็กหญิงตอบกลับซื่อๆ

"มันเรื่องของเธอป้ะ? ไปไหนก็ไปซักทีเหอะ" เด็กหนุ่มผลักไสไล่ส่งตรงๆ

"กะ ก็ได้ค่ะ..." พร้อมภักตร์ก้มลงบอกเขาด้วยสีหน้าซึมๆ

ตฤณลุกขึ้นนั่งแล้วส่ายหน้าไปมา เด็กหนุ่มระอาที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของเด็กน้อย เขายืนขึ้นด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายที่พร้อมภักตร์คอยมากวนใจ ตั้งแต่เด็กจนโตตฤณไม่เคยคิดที่จะคบค้าสมาคมกับตระกูลพิพัฒนเกรียงไกรเนื่องจากทราบดีว่าบิดาของเด็กหญิงนั้นลักลอบทำอาชีพขัดต่อกฎหมายอยู่เป็นนิจ บิดาของเขาเฝ้าย้ำเตือนมาตั้งแต่เด็กจนโตว่าพิพิทธิ์ พิพัฒนเกรียงไกรคือภัยสังคมอันดับต้นๆของประเทศ

_________________________________

P.s

กรุณาไม่คัดลอกหรือดัดแปลงนิยายของเมล่อนเมย์นะคะ หากตรวจพบ จะมีการดำเนินการทางกฎหมายค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้าใจคนเขียนหนังสือ