มาเฟียหนุ่มมองเรือนร่างที่ถูกหุ้มห่อด้วยเนื้อผ้านุ่มนิ่ม ตัวเสื้อรัดรึงพุ่มทรวงหล่อนจนเห็นเป็นรูปทรงชัดเจน เขาเลื่อนมือที่ไล้อยู่ปลายคางลงมาตามแนวลำคอ ลากมันลงหาเนินอกที่ยังถูกปกคลุมด้วยเดรสตัวสวย

“ผมไม่เคยยุ่งกับชุดของผู้หญิงคนไหน ตราบใดที่เจ้าหล่อนต้องถอดมันทิ้งบนเตียง แต่ว่า...บอกตามตรง ไม่ชอบนะ ชุดนี้ของคุณ”

“มันไม่ได้โป๊สักนิด ดูสิ...ปิดตั้งแต่คอยันเข่า” เธอเถียงด้วยความจริง รู้สึกอยากหลับสักงีบเพราะเริ่มปวดหัวตุบๆ

“ก็ดูอยู่นี่ไง และก็เห็นว่ามัน...รัดรูปเกินไป มองแล้วรู้สึก...กระหาย...ยังไงชอบกล”

ชัชรินทร์กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝือเต็มที สถานการณ์ชักไม่ปลอดภัยแล้ว

“กระหายน้ำเหรอ หิวน้ำหรือเลฟ”

“เปล่า...หิวคุณ”

“ไม่...อย่านะเลฟ ฉัน...อาการไม่ค่อยดี ฉันเพลีย” ชัชรินทร์สารภาพ เนื้อตัวเธอสั่นสะท้านอย่างยิ่งเกรงด้วยยังรู้สึกถึงกลิ่นซิก้าฉุนๆ แต่เลฟหาได้สนคำห้ามปราม เขาเลื่อนมือขึ้นมาที่ลำคอของเธอ กำมันไว้หลวมๆ แล้วรั้งเข้าหาตัว ใบหน้าเธอเลยถลาไปหาเขา พาริมฝีปากที่กำลังเผยออ้าไปยั่วยวนเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ดีแล้ว เพลียมากๆ จะได้ไม่มีแรงดิ้น”

“ไหนว่าจะให้เวลา ฉันขอเวลา เลฟ...ได้โปรด”

เลฟแตะต้องแต่ริมฝีปากที่กำลังขยับขึ้นลงของชัชรินทร์ ปากนุ่มๆ สีกลีบกุหลาบนั้นทำให้เขาอดทนได้ยากนัก

“เปลี่ยนใจแล้ว”

“หือ?”

“ผมอยากมีเซ็กซ์กับคุณ ตอนนี้”