ณ เวลา 18.00 น. ที่บ้านหลังน้อย

เมื่อฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นเพดานบ้านด้วยความงัวเงีย "ฉันกลับมาอยู่บ้านได้ยังไงกันนะ โอ้ย เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี้ย ทำไ่่่่มมันเจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมดยังงี้นะ" ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความมึนงง

ติ้งต่องๆๆๆ ใครกันมาบ้านฉันตอนนี้..... นี่มันกี่โมงแล้วเนี้ย "กอหญ้าๆ กอหญ้า ลูกก ไปเปิดประตูให้แม่หน่อยว่าใครมา แม่ไม่ว่าง"

ฉันตอบรับแม่อย่างไม่โอเค ...."จ้าแม่ รู้แล้วกำลังออกไป" ฉันก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ " นี่มันเย็นแล้วนิ ใครกันมาหาเวลานี้" พร้อมกับเดินกระฟัดกระเฟียสไปที่ประตู ตึึกๆๆๆ

ติ้งต่องๆ ติ้งต่องๆ (ยังไม่หยุดกดอีกโว้ย)

ฉันได้อุทานกับตัวเองในใจขณะที่กำลังเปิดประตู ("ถ้ามาแล้วไม่สำคัญนะแม่จะด่าให้กระเจิงเลย")

แกร็ก .... แอร็ดด ฉันบิดกลอนประตูเปิดออกไปแบบไม่ทันได้เงยหน้าดู ...." มาหาใครคะ มีธุ....รา..ระ (พอฉันเงยหน้าขึ้นไป หัวใจของฉันก็เต้นแรงผิดจังหวะ ตึกๆๆๆๆ ใครกันทำไมหล่อจังแว้ ครบไปหมดสูง ยาว เข่าดี หน้าตากลมกล่อมไปหมด) ตั้งสติก่อนดิว้ากอหญ้า เอาใหม่ สติๆ

"คุณมาหาใครคะ" ฉันถามไปอีกรอบ ชายหนุ่ม ตอบด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า " ผมมาหาคุณกอหญ้า ครับ"

ฉันตอบกลับด้วยความมึนงง " เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ"

"ไม่ครับ แต่ต่อจากนี้คุณจะได้รู้จักผมแล้ว " เสียงตอบกลับที่นิ่งเรียบ

"แล้วคุณมีธุระอะไรกับฉันคะ "

" ผมเป็นคู่หมั้นของคุณครับ คุณคือทายาทรุ่นที่21 ของเมืองเมจิก หรือเมืองเวทมนต์ นายหญิงให้ผมมาดูแลคุณก่อนเข้าพิธีแต่งงานครับ"

"เดี๊ยวนะคุณจะบอกว่าฉันเป็นแม่มดเหรอ" ฉันถามด้วยความขบขัน

"ครับ"