"ข้าให้เจ้าพูดอีกครั้ง..."

ฝ่ามือหนากอบกำเส้นผมของคนตรงหน้า

กระชากเล็กน้อยพอให้ดวงหน้างดงามผยองขึ้นจ้อง

ดวงตาลูกแก้วมรกตฉายแววโอหังริต่อต้าน

ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยในประโยคซ้ำดังเดิมที่ได้ยินมาแล้วนับร้อยครั้ง

"องค์รัชทายาท"

"..."

"หากท่านไม่ลดความร้ายกาจลงกับข้า"

"..."

"ก็อย่าหาว่าไม่เตือน!"

"เจ้าจะเขียนให้ข้าตายตอนจบอย่างนั้นหรือ?"

องค์รัชทายาทกระตุกยิ้มเย็นยะเยือก 

เคลื่อนฝ่ามือออกจากเส้นผมกอดรัดรอบเอวคอดกิ่ว

"นอกจากจะเป็นตัวโง่เขลายังชอบพูดจาเลอะเลือน"

"...!"

"ข้าเอาคนสติฟั่นเฟือนมาเป็นเมียได้อย่างไรกัน"

.

.

.

.

.

.

@pimtae_95