"ทำไมพี่ไม่กินข้าวเลย!..." เดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ

"กูไม่หิว..."

"ไม่หิวก็ต้องกินนะ! หนู....หนูเป็นห่วง"

"ก็กูไม่หิวจริงๆ!"

"ฮึก ท...ทำไมต...ต้องตะคอกใส่กันด้วย" กำลังจะเดินออกมา

"เห้ย! กูขอโทษ.... เฮ้ออ! กินก็ได้ครับเมีย " เดินเข้าไปกอดจากข้างหลัง

"ฮึก คะ...ใครเมียพี่!"

"แล้วเรื่อง...เมื่อคืนล่ะ"

"ท...ทะลึ่ง!"

"พูดความจริงรับไม่ได้หรอครับเมีย หื้ม ฟ่อด" โน้มตัวลงไปหอมแก้มร่างบาง

"ด...เดี๋ยวแม่หนูมาเห็น..."

"ตรงนี้ไม่มีใครอยู่หรอก..." ก้มลงมาจูบ

"อะ...อื้อส์"

"อื้ม ยังหวานเหมือนเดิม"

สวัสดีค่ะ เรา ชื่อ พะพาย เรียกสั้นๆว่า พาย นั่นแหละ
อยู่ม.5 อายุ 17 เราผิวขาวนะ สูง 169 นน. 43 ผอมไปใช่ไหม นิสัยเราก็ ร่าเริง ยิ้มเก่ง เราเป็นคนขี้เล่นแล้วก็ขี้อ้อนด้วยฟังดูดูน่าถนุถนอมเนาะ เราอยู่กับแม่แค่สองคน ส่วนพ่อเราท่านเสียชีวิตเพราะประสบอุบัติเหตุตั้งแต่เราเด็กแล้ว แม่เรามีอาชีพทำอาหารให้กับนักโทษที่อยู่ในเรือนจำ บ้านเราอยู่ไม่ไกลจากเรือนจำหรอก อ่อ! เรามีแฟนแล้วนะ ชื่อพี่เถื่อน เป็นนักโทษในเรือนจำใกล้พ้นโทษแล้วด้วย อีกไม่กี่วันก็จะได้ออกจากเรือนจำแล้ว

เรามีเพื่อนอยู่ 3 คน

ไอเฟล : สูง 172 นน. 46 ผิวขาว นิสัยก็ เป็นคนแรงๆ ตรงๆ

ขิม : สูง168 นน 47 ผิวขาว นิสัย เป็นคนอ่อยเก่ง แรดนิดๆ

น้ำเหนือ : สูง 166 นน 49 ผิวขาว อวบนิดๆ นิสัย น่ารัก เรียนเก่งมากก ชอบร้องเพลง ซึ่ง! ก็ร้องเพราะนั่นแหละ~

ตัดมาปัจจุบัน~

"ยัยพาย!!" เราก็รีบลุกขึ้นแล้วหันไปมองทันที

เรา : "ม...แม่!!" แม่เดินเข้ามาหาเรา

แม่ : "ตอบแม่มาสิ!!"

พี่เถื่อน : "อย่าด่าน้องเลยครับน้า ผมผิดเอง"

แม่ : "เฮ้อ!"

เรา : "ฮ...ฮึกก~ ห...หนูขอโทษ"

แม่ : "แม่ไม่ว่าอะไรหรอก ได้กันนานหรือยัง?"

พี่เถื่อน : "นานแล้วครับ"

แม่ : "งั้นน้าก็ฝากดูแลน้องดีๆด้วยล่ะ"

พี่เถื่อน : "ครับ อีกไม่กี่วันผมก็จะได้ออกจากที่นี้แล้ว ผมขอพาน้องไปอยู่ด้วยนะครับ"

เรา : "พ...พี่ถ...เถื่อน"

แม่ : "แล้วแต่จ้ะ งั้นน้าขอตัวก่อนนะ"

พี่เถื่อน : "ครับ"

เรา : "อยากเห็นบ้านพี่จัง~"

พี่เถื่อน : "เดี๋ยวก็ได้เห็นแล้ว~ ฟ่อดด💋"

เรา : "อื้ออ~"

พี่เถื่อน : "ยัยเด็กน้อย~"

เรา : "😳หนูไปช่วยแม่ดีกว่า~" เราก็เดินออกมาหาแม่

พี่เถื่อน : "หึๆ" ยิ้มมุมปากพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ

เรา : "แม่จ๋าา"

แม่ : "เอ็งมีอะไรล่ะ"

เรา : "ก็มาช่วยแม่นั่นแหละ~"

แม่ : "จ้า รีบๆมีหลานให้แม่ไวๆล่ะ"

เรา : "บะ...บ้าน่าแม่!😳" แม่หันมาหาเรา

แม่ : "เอ็งรู้ไหม ว่าเขาเป็นใคร?" คงจะหมายถึงพี่เถื่อนสินะ

เรา : "ไม่รู้จ้ะ" เอาจริงๆเราก็ไม่รู้นั่นแหละ ไม่เคยถามพี่เถื่อนด้วยซ้ำไป

แม่ : "เขานะเป็นมาเฟียอันดับต้นๆของไทยเลยแหละ ที่สำคัญผัวเอ็งนะรวยมาก"

เรา : "เอ่อ... แฟนก็พอมั้งแม่"

แม่ : "ได้กันแล้วจะเรียกผัวก็ไม่อะไรนิ!"

เรา : "จ้ะๆ"

"อ้าว! น้องพายคนสวย~" นักโทษคนนี้ ชื่อ พี่เอ็ม

เรา : "จะกินอะไรค่ะ?😊"

พี่เอ็ม : "เอากระเพราหมูจ้ะ~"

เรา : "ได้ค่ะ~"

"อะแฮ่ม!!" เสียงพี่เถื่อนลอยมาแต่ใกล แค่ได้ยินเสียงหน้าก็ลอยมาแล้ว

เรา : "ด...ได้แล้วค่ะ~" เราก็ยื่นให้พี่เอ็ม

พี่เถื่อน : "เอา..."

เรา : "ผัดพริกแกง?"

พี่เถื่อน : "อืม"

เรา : "พี่ไปรอที่โต๊ะเถอะ เดี๋ยวหนูเอาไปให้~" เดินเข้ามากระซิบข้างหูเราว่า

พี่เถื่อน : "อย่ายิ้มให้ใครบ่อย! กูหวง!!" พูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้เราน่าแดงอยู่คนเดียวว😳

#เรื่องนี้จบไปได้สักพักแล้วแต่เกล้ายังไม่ได้มาแก้คำผิดเพราะเนื่องจากไม่มีเวลาจริงๆถ้ามีเวลาเมื่อไหร่เกล้าจะมาแก้คำผิดให้นะคะ ขออภัยสูงๆสำหรับส่วนนี้ด้วย ฝากทุกคนมาเม้นมาติชมกันด้วยน้า